หลังจากฉันกลับถึงบ้านในวันนั้น จิตใจของฉันก็หมองหม่น ฉันพยายามที่จะลบความทรงจำในวันนั้นให้หมด แต่มันก็ยากเกินจะทำได้ในเวลาอันสั้น
ฉันก้มหน้าก้มตาทำขนมช่วยคุณนมไม่ปริปากพูดเรื่องใด นมอรคงสงสัยในท่าทางที่เหม่อลอยของฉัน ถึงได้เอ่ยถามกับพี่พระแพง ถึงสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้
"ตั้งแต่หนูพระพายกลับมาจากทะเล นมก็เห็นเธอเป็นอย่างนี้ทุกวัน ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นที่ทะเลเหรอหนูพระแพง นมอดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ ข้าวปลาก็แทบจะดมเอาอยู่แล้ว ผอมซีดเซียวหมดแล้วนั่น..."
"ปล่อยพระพายสักพักเถอะค่ะ คุณนม ให้ยัยน้องทำงานเยอะ ๆ แกจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ถ้าแกอยากเล่า แกจะเล่าเองแหละค่ะ คุณนมอย่ากังวลไปเลยนะคะ พระแพงเองก็กำลังคิดว่า จะเปิดคอร์สสอนทำขนมให้ยัยน้องดีไหม แกมีงานทำจะได้ไม่เหงาเผื่ออาการที่เป็นอยู่จะดีขึ้น"
"พูดถึงเรื่องสอนทำขนม ลูกค้าประจำหลายคนเลยนะ ที่อยากให้นมเปิดสอน แต่นมแก่แล้ว ลำพังแค่ทำขนมกับเด็ก ๆ
