เด็กน้อย
1420 Words
"คุณนั้งรอผมไปก่อนก็แล้วกัน ผมขอทำงานหน่อย"
"ค่ะ"
พิมรดานั้งเล่นโทรศัพท์รอเขา จนเธอ เผลอหลับไป ภาคินเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าคนตัวเล็กนอนหลับขดอยู่บนโซฟา
เขานั้งมองเธออยู่อย่างนั้น รู้สึกดีแปลกๆ
เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ภาคินเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
[ก๊อกๆๆ]
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภาคินหันไปมองประตูพบว่าเป็นผู้จัดการร้าน เขารีบส่ง สัญญาณให้ผู้จัดการรู้ว่าให้เบา
ผู้จัดการมองงงๆแต่พอหันไปเห็นหญิงสาวกำลังหลับอยู่ก็เข้าใจทันที
"อันนี้เอกสารที่ต้องให้คุณภาคินเซ็นอนุมัติครับ"
ผู้จักการลดเสียงในการพูดลงเล็กน้อย
ภาคินพยัคหน้า ผู้จัดการร้านก้มศรีษะลงเล็กน้อยก่อนจะถอยออกไป ภาคินใช้เวลาเช็คเอกสารอีกแปบเดียว
"คุณตื่นได้เเล้ว กลับบ้านกัน"
เขาเดินมาปลุกเธอ พิมรดางัวเงียลืมตาขึ้น
"คุณทำงานเสร็จแล้วหรอคะ"
"อืมม..กลับบ้านกัน"
พิมรดาลุกขึ้นด้วยความงัวเงียง่วงนอน ทำให้เธอเซนิดหน่อย ภาคินรีบเข้าไปประคองเธอไว้
"ตื้นหรือยังเนียคุณ"
"ขอโทษค่ะ"
เธอยืนตั้งสติ ปรับแสงของสายตาให้เข้าที่
"ไหวไหมคุณ"
"ไหวค่ะ"
พูดเสร็จพิมรดาก็เดินออกจากห้องไป ภาคินเดินตามไปติดๆ พอเปิดประตูออกมาเธอก็เเทบจะก้าวขาไม่ออก ทั้งเสียงเพลง กลิ่นบุหรี่ แสงไฟสลัวๆเธอที่ไม่ค่อยชินกับอะไรพวกนี้ ถึงเเม้จะดึกมากแล้วแต่ผู้คนก็ยังเยอะเหมือนเดิม อาจจะเยอะกว่าเดิมด้วยซ้ำ เธอพยามเพ่งสายตามองบันไดเดินลงชั้นล่างอย่างระมัดระวัง พอลงมาถึงข้างล่างผู้คนยิ่ง เดินเบียดเสียดกันแน่นไปหมดทั้งร้องทั้งเต้นกันอย่างสนุกสนาน พิมรดาถูกชนไปซ้ายทีขวาที
[อุ๊ก!]
พิมาดาโดนกระทุ้งเข้าหน้าท้องเต็มๆ จากนักท่องราตรีที่มันในเสียงเพลงจากนักร้องที่ทำการแสดงอยู่บนเวที
"ฮื้ออ..เจ็บ"
พิมรดานั้งทรุดลงกับพื้น ภาคินที่เห็นเหตุการณ์อยู่แล้วรีบก้มลงไปประคองเธอขึ้นมา
"พรีมเป็นไงบ้าง"
ภาคินตะโกนถามเเข่งกับเสียงดนตรี พร้อมกับลูกน้องเขาที่รีบวิ่งเข้ามา
พิมรดาทำหน้าเหงเก๋ด้วยความเจ็บ
"มีอะไรหรือเปล่าครับนาย"
"กันคนออกไปหน่อยฉันจะพาคุณพรีมไปที่รถ"
ภาคินใช้มือโอบเอวบางไว้แล้วประคองเธอไว้ในอ้อมเเขนแข็งแรงก่อนจะพาเดินออกมาด้านหลังร้านที่เป็นทางออกโดยมีลูกน้องของภาคินช่วยกันคนออกให้แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังโดนชนจนเธอต้องกอดเอวเขาไว้แน่นมุดหน้าลงไปที่อกเขาหลับตาปี๋แล้วแต่ว่าเขาจะพาเธอเดินไปทางไหนจนออกมาถึงรถ ประตูรถเปิดรออยู่แล้ว เขาพาเธอขึ้นมานั้งบนรถตูคันหรูเรียบร้อยแล้วแต่พิมรดาก็ยังทำหน้าเหงเก๋อยู่
"ยังเจ็บอยู่หรอคุณ"
เขาถามขึ้น
"เจ็บสิค่ะ"
พิมรดาพิงหลังลงกับเบาะใช้มือจับหน้าท้องไว้ เขาปรับเบาะให้เอนนอนลงเล็กน้อยเพื่อที่เธอจะได้นั้งพิงสบายขึ้น
"คุณนี้จริงๆเลย"
ภาคินส่ายหน้า
"คุณก็โทษพรีมอย่างเดียวเลย พรีมก็เดินของพรีมดีๆ"
พิมรดาพิงเบาะหลับตาบ่นเขาอย่างน้อยใจ ภาคินนั้งมองคนตัวเล็กที่บ่นเขาเขาคิดไปถึงเมื่อกี้ที่เธอกอดเขาไว้แน่น แล้วอดยิ้มไม่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอยังติดจมูกเขาอยู่เลย
"แวะหาหมอก่อนไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นมันแค่จุกๆนิดน้อย"
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้าน บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบ เพราะราเชนอยู่บ้านอีกหลังกับภรรยาที่กำลังท้องโต ส่วน
คนิตน้องชายคนเล็กคงยังอยู่ที่โรงพยาบาลถ้าติดเคสด่วนคนิตก็จะนอนที่โน้นเลย
"เดินไหวไหม"
"ไหวค่ะ"
พิมรดากับภาคินเดินขึ้นไปบนห้อง เพราะห้องของเขากับของเธออยู่ติดกัน เขารอจนพิมรดาเข้าห้องไปแล้วเขาถึงเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป
เช้าวันต่อมา
ภาคินพาพิมรดาไปจัดการดำเนินการฝากร่างพ่อกับแม่เธอไว้ที่โรงพยาบาล กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็บ่าย
"เดี๋ยวเราแวะกินข้าวกันก่อนแล้วกัน"
ภาคินพูดขึ้นขณะนั้งรถออกมาจากโรงพยาบาล
"ค่ะ"
พิมรดาพยักหน้า เธอเองก็หิวเหมือนกันตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"สั่งมาเยอะขนาดนี้จะกินหมดใช่ไหม"
เขาถามเธอเมื่ออาหารมาเสิร์ฟ
"ว้าววว..น่ากินจังเลย แค่นี้สบายมากค่ะ"
พิมรดาตาเป็นประกาย แล้วตักอาหารเขาปากเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มป่อง ภาคินมองแล้วอมยิ้ม(ขอแค่ได้กินสินะ)
"คุณไม่ทานหรอคะ นี้เลยทอดมันปลาอร่อยมากเลยค่ะ"
พิมรดาถามพร้อมกับตักทอดมันใส่จานให้เขา
"เฮ้อออ..เด็กน้อยเอ้ย"
เขาบ่นพึมพำคนเดียว
"แฮ่มมม..พรีมได้ยินนะคะ"
เธอมองค้อนเขา
"หรือผมพูดผิด"
"พรีม26 แล้วนะคะ ไม่ใช้เด็ก"
"หึๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก"
เขาขำกับการกระทำของเธอ
"คุณภาคินขาาาา.."
ทานอาหารไปได้สักพักก็ มีเสียงเรียงเขาดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีแดงปรากฏตัวอยู่ข้างๆเขา เธอก้มลงหอมแก้มเขา อย่างไม่แคร์สายตาใคร
พิมรดาชะงักไปนิดหนึ่งแล้วเธอหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ
"แม้...เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยไปหาศศิเลยนะคะ รู้ไมว่าศศิคิดคิดถึงคุณจะแย่"
หญิงสาวนามว่าศศิ ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆภาคิน
"ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง"
ภาคินตอบ
"อุ้ยยย..ตาย สาวน้อยคนนี้ใครคะ คุณไม่มีน้องสาวนี้นาา และอีกอย่างคุณไม่ชอบเด็กน้อยไร้เดียงสานี้คะ หรือว่าคุณเปลี่ยนรสนิยมแล้ว"
ศศิกระแนะกระแหนพิมรดาทางอ้อม
พิมรดา เหลือบตามองแม่สาวสุดเซ็กซี่อกตูมอย่างเก็บอารมณ์สุดๆ เธอเลื่อนสายตาไปมองภาคิน เห็นว่าเขามองเธออยู่แล้ว สายตาของเขามันว้าวๆแปลกๆหรือว่าเขาขำเธออยู่ คิดได้แบบนี้เธอก็ค้อนเขาไปอีกหนึ่งที ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
"ว่าไงคะ ภาคินคุณยังไม่ตอบศศิเลย"
"แน่นอนผมไม่ชอบเด็กน้อยไร้เดียงสาอยู่แล้วขี้เกียจสอนงาน"
ภาคอนพูดยิ้มๆ เขารวบช้อนก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม
"จริงนะ ถ้างั้นคืนนี้ไปหาศศินะคะ รับรองว่าคุณจะไม่ผิดหวังแน่นอน"
[แค่กๆๆ~]
พิมรดาที่กำลังดื่มน้ำถึงกับสำลักน้ำหน้าแดง เธอใช้มือตบหน้าอกตัวเองเบาๆ
"เป็นไงมั่ง"
ภาคินรีบลุกขึ้นมาลูบหลังเธอ
"เเค่กกๆๆ..มะ..ไม่เป็นไรแล้วค่ะ~แค่กๆ"
"ระวังหน่อยสิพรีม"
เขาดุเธอ
"เด็กก็แบบนี้แหละค่ะภาคินเห็นของกินอร่อยๆไม่ได้ ใช่ไมจ้ะหนูน้อย"
ศศิไม่พอใจท่าทีของภาคินที่ดูเป็นห่วง
พิมรดาแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน จงพูดจา เหน็บแนมพิมรดาไม่หยุด
(ฮื้มมม..คำก็เด็กสองคำก็เด็ก)
พิมรดาคิดในใจ
"ใช่แล้วค่ะป้า มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลย
พรีมก็เลยอดใจไม่ไหว"
พิมรดาตอบหน้าระรื่น
"กรี๊ดดดด..แกเรียกใครป้า"
"ก็เรียกป้านั้นเเหละ ก็เห็นเรียกคนอื่นเด็กอย่างโน้นเด็กอย่างงี้ เกิดก่อนก็ให้เด็กเคารพเถอะค่ะ อย่าให้เขาว่าได้ว่าแก่
เพราะเกิดก่อนเฉยๆ"
"กรี๊ดด..แกอีเด็กเมื่อวานซืน ขอตบสักทีเถอะ"
ศศิกำลังจะถลาเข้าไปหาพิมรดา
"หยุดนะศศิ"
ภาคินพูดขึ้นเสียงเข้ม ศศิ หยุดชะงัก ทันที เธอรู้ว่าถ้าทำให้ภาคินโกรธจะเป็นยังไง
"ภาคินขาาาา..คุณก็ดูเด็กคุณสิค่ะ"
เธอรีบเข้าไปออดอ้อนเขาทันที
พิมรดานั้งกอดอกมองเขาหน้าบึ้ง จากที่กำลังอร่อยๆกับอาหารเลิศรส กลายเป็นกลืนอาหารไม่ลงแทน
- Writer
