เมียเฮียซัน

ผู้มีพระคุณท่านหนึ่ง

"ซันอ้าปาก"

"อ่าม~"

"เคี้ยว"

ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำเอาทุกคนเหนื่อยใจแทนเธอ นั่นก็เพราะซันอาการหนักเข้าขั้น กินข้าวด้วยตัวเองยังทำไม่ได้ คนเดียวที่คอยดูแลซันราวกับเด็กสามขวบก็คือหมิวที่รับบททั้งป้อนทั้งบอกให้เคี้ยวข้าว หากมันไม่เคี้ยวหมิวคงต้องบดข้าวป้อนแล้วล่ะมั้งนั่น

"หดหู่บอกไม่ถูกเลยว่ะ"

ทัพที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างคนอับจนหนทาง ส่วนเสือนั้นเหรอไม่ต้องพูดถึง เขายิ่งถือจานข้าวนั่งหันหลังไปแอบกินคนเดียวเพราะไม่ต้องการเห็นซันในสภาพนี้ เนื่องจากกลัวทนไม่ไหวเผลอพูดอะไรที่รุนแรงและเป็นการซ้ำเติมเพื่อน

"อีกคำ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเรียบพลางยื่นข้าวในช้อนจ่อที่ปากซันอีกครั้ง

"อิ่มแล้ว"

"มึงกินเท่าแมวดมไอ้ซัน เดียวก็หิวอีก กิน"

เธอขี้เกียจพูดจาดีกับเขาแล้ว กะอีแค่อกหักนี่ถึงขั้นกินข้าวกินน้ำไม่ลงใช้ชีวิตไม่ได้เลยหรือไงกัน เธออยากให้ซันเข้มแข็งได้แล้ว ในเมื่อเขาไม่แยแสตัวเองขนาดนั้นซันควรตื่นได้แล้ว คนที่เป็นห่วงเขามากที่สุดมันนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่

"กินเสร็จมึงอย่าลืมไหว้ผู้มีพระคุณของมึงด้วยนะไอ้ซัน" ทัพเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

เพราะหากไม่มีหมิวใครจะมาเหลียวแลซันขนาดนั้นกัน ใครจะมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้อย่างตอนนี้ หมิวดูเเลซันดีราวกับแม่คนหนึ่ง หากชีวิตนี้ซันสามารถหาเมียได้แบบหมิวนี่ถือว่าเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์มาก

"กินเสร็จแล้วไปไหนต่ออะ"

เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงใกล้จบการศึกษา ไม่ค่อยมีเรียนนัก มีเพียงแค่เข้ามาสอบและส่งงานบ้างก็เท่านั้น ทั้งกลุ่มจึงคิดหากิจกรรมที่พอจะพาซันออกไปจากจุดนั้นได้เสียที หากปล่อยให้อยู่คนเดียวมีหวังฟุ้งซ่านอย่างไม่ต้องสงสัย

"พามันไปดูหนังไหม?" เสือลองเสนอ

"มึงคิดว่าสภาพนี้ดูรู้เรื่องเหรอวะ" ทัพส่ายหน้าอย่างคนปลงตก

"งั้นไปวัด"

เจย์เดนเสนอบ้าง พ่อลูกครึ่งใจธรรมะของเราช่างคิดขึ้นมาได้ แต่ทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"ให้มันไปบวชเหรอไง?"

"งั้นไปไหนล่ะ? กินเหล้า กูว่าอันนี้ดีสุดแล้ว" เสือเสนอแต่ละอย่างแน่นอนว่าดี ๆ ทั้งนั้น

"อย่าให้มันไปไหนเลย พามันกลับไปนอนเถอะ สภาพนี้แรงจะตดยังไม่มีเลย"

เป็นหมิวที่นั่งฟังอยู่นาน เธอเอ่ยเสียงราบเรียบพลันป้อนน้ำให้ซัน พร้อมกับเตรียมตัวลุกเอาจานข้าวไปเก็บ เวลานี้ซันไม่ต่างจากคนไร้สติ สมงสมองไปหมดแล้วเหลือเพียงกายหยาบนั่งหัวโด่อยู่ก็เท่านั้น เธอไม่ไว้ใจให้เขาไปไหนหรอกนะสภาพแบบนี้

"เออจริง เอามันไปเก็บเถอะสภาพนี้" เจย์เดนเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง นั่นเพราะกลัวจะเป็นเหมือนเมื่อคืนที่หอบกันออกจากผับ ทั้งลากทั้งถูลำบากสุด ๆ

"หมิว" นี่เป็นประโยคแรกของวันที่ซันเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งอมลิ้นตัวเองมาเป็นเวลาเกือบครึ่งวันแล้ว ทำเอาทุกคนต่างมองตามกันเป็นแถว เพื่อลุ้นว่าซันจะพูดอะไร

"ว่า"

"......"

"เอ้า เรียกแล้วไม่พูด เดี๋ยวปั๊ด" เธอพูดเหมือนจะหยุดหงิดเขา แต่เปล่าเลย เธอเป็นห่วงเขาต่างหาก แต่เพราะด้วยความที่เคยชินกับกากระทำแบบนั้นจึงถือเป็นเรื่องปกติ

"ไปส่งที่คอนโดที"

"อื้อ ได้สิ"

"ให้พวกกูอยู่ด้วยไหมเพื่อน?"

ทัพเอ่ยถามซันพร้อมกับตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ซันเวลานี้ไหล่ตกต่างจากเมื่อก่อนที่ผึ่งผายดูมีชีวิตชีวาแบบสุด ๆ เมื่อไรมันจะกลับมาเป็นซันคนเดิมได้นะ

"ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่คนเดียวได้"

"อยู่ได้เท่ากับ อย่าให้พวกกูรู้นะว่าแอบตามไปง้อเขา"

ประโยคพูดคุยระหว่างซันกับเสือนั้นทำเอาคนตัวเล็กมองต่ำ หากให้เธอคิดโอกาสเกือบร้อยที่ซันจะตามไปง้อแฟน ซันก็เป็นแบบนี้ ใครพูดก็คงไม่เชื่อต้องทำและเจอะเจอด้วยตนเองถึงจะสำนึก เธอรู้นิสัยเขาดี ไม่อย่างนั้นแล้วจะขึ้นชื่อว่าเพื่อนรู้ใจที่สุดได้อย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากให้ซันจมปลักอยู่แบบนี้นี่นา

ซันไม่มีความสุข แล้วเธอจะมีความสุขได้อย่างไร...ถูกไหม...

"เดี๋ยวกูอยู่กับมันเอง"

หญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยอาสา ซึ่งนั่นก็เป็นปกติเพราะมีเพียงแค่หมิวเท่านั้นที่ไม่ว่าอย่างไรก็อยู่ข้างกายซันเสมอ แม้เขาจะไม่เคยชายตามองเธอเลยก็เถอะ เพื่อน ๆ เองต่างก็ไม่มีใครหูหนวกตาบอดสักคน เพียงแต่ไม่สะดวกใจจะเอ่ยออกมา สร้างความลำบากใจให้ทั้งซันและหมิว หวังเพียงว่าซันจะฉลาดขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย หรือไม่ก็ขอให้หมิวโชคดีและหลุดพ้นออกไปจากจุดนั้นได้

"มึงกลับห้องเถอะหมิว"

จู่ ๆ ก็มีเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังคนตัวเล็กที่กำลังนั่งเช็ดฝุ่นบนโต๊ะ หลังจากที่เพื่อน ๆ มาส่งที่คอนโดซันก็เข้าห้องนอนไปโดยไม่สนใจคุยกับใครเลย เธอเองก็ไม่อยากก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของซันขนาดนั้น บางทีเขาก็อาจจะอยากอยู่คนเดียวเพื่อทบทวนหลายอย่าง

เธอจึงออกมาทำงานเพื่อรอเขา หากมีอะไรที่เขาอยากได้จะได้เรียกเธอ แต่พอผ่านไปสักพักเขากลับมาบอกให้เธอออกไปจากตรงนั้น

"ทำไมอะ? ยังไม่ค่ำเลยกูอยู่กับมึงได้นะ" เธอว่าพลันลุกขึ้นสบตากับเขา

"กูอยู่คนเดียวได้แล้ว"

คนตัวสูงเกือบ 185 เซนติเมตรยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเลยสักนิด อย่างน้อยเขาไม่ฟูมฟายนั่นก็นับว่าดีมากแล้ว เธอเองก็โล่งใจขึ้นมาได้เปราะหนึ่ง

"ก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรมึงก็โทรหากูแล้วกัน โทรได้ตลอด"

"อื้อ"

ซันพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องตัวเอง ทิ้งให้คนตัวเล็กยิ้มเจื่อน แต่ก็ช่างเถอะ... ขอแค่ซันดีขึ้นพื้นที่นี้ไม่จำเป็นต้องมีเธอก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเสียใจซะหน่อย