คุณากรจ้องมองหน้าเข้าใจในความรู้สึก ฝ่ามือหนาลูบหลังปลอบประโลมเบา ๆ
“เรียนต่อตอนไหนมันก็ไม่สายหรอกนะรุ้ง ใบปริญญาก็แค่นั้นแหละ ได้มาแล้วไม่รู้จักใช้มันก็ไม่มีประโยชน์กับชีวิตหรอกนะ จะเรียนจบอะไรมาถ้าเรารู้จักทำงานหาเลี้ยงชีพมันมีประโยชน์และคุ้มค่ามากกว่า”
“ช่างมันเถอะค่ะ รุ้งมีสิ่งสำคัญในชีวิตมากกว่า”
หญิงสาวหันหน้ากลับมามองคนที่นั่งข้างกายอีกครั้ง รู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่เวลารู้สึกเศร้าแล้วเขาคอยปลอบใจ อย่างน้อยคุณากรก็เป็นคนที่เธอสามารถพูดคุยด้วยได้ในทุกเรื่อง แม้จะไม่ใช่ทั้งหมดแต่ชายหนุ่มก็ช่วยรับฟังและคอยให้คำแนะนำได้เสมอ
“รุ้งว่ารุ้งกลับที่พักดีกว่าค่ะ พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว เก็บกระเป๋าเตรียมคลอดยังไม่เสร็จเลยว่าจะกลับไปเก็บต่อ”
“รุ้ง ไปพักที่บ้านผมไหม เผื่อมีอะไรฉุกเฉินผมจะได้ช่วยเหลือทัน”
“ไม่รบกวนขนาดนั้นหรอกค่ะ พี่ ๆ ข้างห้องก็มีเยอะอยู่ ถ้ารุ้งอยากได้รับความช่วยเห
