“แม่ ผมขอโทษ”
“ขอโทษเหรอชิน ฉันเสียใจที่ฉันเลี้ยงลูกมาไม่ดี ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ หมามันยังรู้จักลูกมันเลยนะชิน ทำไมแกต้องทำกับน้องแบบนั้นด้วย แกไม่สงสารหนูรุ้งเลยหรือยังไง แกก็รู้ว่าเขาไม่มีใครในชีวิต แต่แก....แกกลับทำแบบนี้กับเขาได้ลงคอ” น้ำเสียงที่สั่นสะท้านพูดออกมาด้วยความเจ็บปวดแทนคนที่โดนกระทำ สายตาที่จ้องมองหน้าลูกชายมีแต่ความผิดหวังเสียใจอยู่ท่วมอก
“แม่ แม่อย่าร้องไห้แบบนี้สิครับ” ฝ่ามือหนากอบกุมมือของมารดาเอาไว้อย่างปลอบประโลม
“แกบอกน้องยังไงชิน แกพูดกับน้องยังไงบ้าง”
อชิรวัฒน์รู้สึกลังเลที่จะพูดออกมา เพราะถ้ามารดาได้ยินคงต้องต่อว่าเขาอีกเป็นแน่
“แกไล่เขาไปเอาเด็กออกเหมือนที่ฟ้ารดาพูดจริงหรือเปล่า?”
“จริงครับ ผมบอกรุ้งไปแบบนั้น แต่เขายืนยันนะแม่ว่าเขาจะไม่ทำร้ายเด็ก เขายอมตัดผมออกจากชีวิตได้แต่จะไม่ทำตามที่ผมบอก”
“เพราะเขามีสามัญสำนึกของความเป็นคนไงชิน เขาเป็นแม่ที
