เช้าวันนี้หญิงสาวตื่นขึ้นมา ขอบตาที่บวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง เพียงแค่คิดถึงคำพูดของอชิรวัฒน์ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ต่อไปนี้ไม่มีเขาคอยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายให้เป็นบุญคุณท่วมหัวอีกต่อไปแล้ว ฉะนั้นเธอจึงต้องหาเลี้ยงตัวเองให้อยู่รอดโดยไม่ต้องกลับไปซมซานร้องขอความช่วยเหลือจากเขา แม้หนทางในวันพรุ่งนี้จะไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบที่สวยงามหรืออาจเต็มไปด้วยขวากหนามที่ต้องฟันฝ่าเพื่อให้ถึงปลายทางที่สดใสก็ตาม
หน้าท้องที่แบนราบฝ่ามือเรียวทาบทับลงสัมผัสอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง ยังไม่รู้หรอกว่าลูกในท้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย อายุกี่สัปดาห์แล้ว รู้เพียงแต่ว่าเธอรู้สึกรัก รักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
“เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะลูก แม่จะสู้เพื่อหนู จะทำทุกอย่างเพื่อให้หนูได้เกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้ หนูจะเป็นแสงสว่างที่ส่องลงมานำพาให้ชีวิตของแม่เดินหน้าต่อไปได้”
เพราะทุกวันนับจากนี้สิ่งเล็ก
