ดาริณต้องเดินกลับไปที่บ้านจริงๆ เพราะ ปริญสั่งห้ามให้ทุกคนรับเธอกลับบ้านด้วย ดาริณก็ปากหนักเกินกว่าที่จะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเขา เธอเดินมาด้วยความเหนื่อยล้า ล้าทั้งจากการทำงาน และล้าที่ต้องต่อสู้กับเขา ดาริณท้อเหลือเกิน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้มันดีไปกว่าการอดทนเท่านั้น
“หนูส้ม ทำไมหนูเดินมาแบบนี้ล่ะลูก” แม่เลี้ยงวงเดือนเอ่ยถามหญิงสาวที่เดินขาลากกลับมาด้วยความเหนื่อยล้า
“ส้มแค่อยากเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ตอนเย็นค่ะคุณแม่” ดาริณตอบแบบเลี่ยงปัญหา เพราะหากบอกความจริงแม่เลี้ยงวงเดือนคงต้องไปพูดอะไรบางอย่างกับปริญแน่ๆ และคนที่ต้องเดือดร้อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเธอนั่นเอง
“จริงเหรอ ไม่ใช่ปริญรังแกหรอกนะ” แม่เลี้ยงวงเดือนเอ่ยอย่างรู้นิสัยบุตรชายเป็นอย่างดี
“จริงค่ะ เดี๋ยวส้มขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะคุณแม่ แล้วส้มจะลงมาช่วยพวกพี่ๆ เขาทำอาหารเย็นนะคะ” ด้วยความเกรงใจทำให้ดาริณเอ่ยออกไปเช่นนั้น แม้ว
