ณ บ้านของควีน เวลา 09.30 น.
“หน้าดูซีด ๆ นะครับหรือว่าอาการป่วยยังไม่ดีขึ้น”
รามเอ่ยถามขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันที่เดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายพอดี คำถามจากลูกน้องคนสนิทรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่ชัดเจน เพราะฉันเป็นอย่างที่รามถามจริง ๆ
“อือ วันนี้เลยจะอยู่บ้านนะ ถ้ามีอะไรสำคัญให้คนส่งเรื่องมาแล้วกัน” ฉันต้องอยู่บ้านอีกวัน ไม่มีแรงจะออกไปสู้รบกับใครเพราะต้องเก็บแรงเอาไว้สู้กับคนไม่ปกติหลัง 18.00 น.
“ได้ครับ...คุณคีย์ฟื้นแล้วครับ”
ขวับ!
“จริงเหรอ!”
สิ้นเสียงของรามเท้าที่กำลังก้าวเดินได้หยุดชะงักนิ่งกับที่ ร่างบางหมุนตัวหันกลับไปทางลูกน้องตัวเองด้วยใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยต่อให้ไปเยี่ยมไม่ได้นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญที่สุดที่ฉันต้องการรู้
“ครับ ผมถามมาจากจิน” อย่างน้อยก็ถามจากเพื่อนสนิทตัวเองได้ดีกว่าฉันที่ไปถามเพื่อนสนิทซะอีก
“ดีแล้ว...” มันดีแล้ว ดีที่สุดแล้ว ถือ
