"งั้นมีนากลับก่อนนะคะ" เสียงหวานเอ่ยบอกพ่อแม่ตัวเองขึ้น เมษาก็พยักหน้ารับรู้ ต่างกับเดรคที่ยังคงคลอเคลียสวมกอดลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
"ขับกลับได้แน่ใช่ไหมลูก"
"ได้ค่ะ"
"จริงนะ"
"พี่เดรค พอได้แล้ว อย่าทำเหมือนลูกเป็นเด็กได้ไหม" เสียงเข้มนิ่งของเมษาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยบอกคนรัก ชายวัยกลางคนที่ได้ยินจึงได้แต่ค่อย ๆ ผละปล่อยมือออกจากร่างบางของคนเป็นลูกด้วยความจำยอม ทว่าดวงตาคมยังคงมองไปที่ลูกสาวด้วยความห่วงใยไม่หยุด
"มีนาจะขับไม่เร็ว แล้วก็ระวังมาก ๆ นะคะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงมีนานะ" เรียวปากเล็กยิ้มหวานบอก เดรคที่ได้ยินก็จำต้องพยักหน้ารับแม้ภายในใจจะยังคงหยุดความห่วงใยของตัวเองไม่ได้ มีนาเองก็ยกมือขึ้นไหว้เอ่ยลาพ่อแม่ที่ยืนอยู่รวมถึงแชมป์ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะค่อย ๆ ขับรถคันใหม่ที่ได้มาตรงกลับไปยังคอนโดของตัวเองด้วยความไม่เร่งรีบตามที่ได้บอกคนเป็นพ่อไว้ โดยใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ในที่สุดรถมินิคูเปอร์ค
