“วิกเตอร์! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ใบหม่อนทุบไปบนแผ่นหลังแน่นๆ ของวิกเตอร์
“โอ้ยยยย เจ็บนะ!!!!” ใบหม่อนร้องลั่นเมื่อวิกเตอร์โยนเธอลงไปบนเตียงในห้องพยาบาล
“ก็บอกให้ปล่อยเอง” เขาพูดหน้าตาเฉย
“อยู่นิ่งๆ” เขาสั่งขณะยื่นมือมาจับแก้มของเธอ จากนั้นก็เอาหน้าหล่อๆ เข้ามาสำรวจใบหน้าของเธอ
“ปล่อยฉัน อย่า มา ยุ่ง!!! ฉันเจอนายทีไรมีแต่เรื่อง!” ใบหม่อนโวยวาย
“ปล่อย!”
“อย่าดื้อให้มันมาก ใบหม่อน!” วิกเตอร์ขมวดคิ้วใส่
“ฉันไม่ได้ดื้อ ฉันแค่อยากออกไปให้ไกลๆ นาย!!!!” ใบหม่อนขมวดคิ้วใส่เขาบ้าง
เมื่อวิกเตอร์ได้ยินคำพูดที่แสนเย็นชานั้นก็มีสีหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะนายคนเดียวฉันเลยต้องเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ ฉันยอมก็ได้ วันนี้ฉันจะลาออกจากมหาลัยบ้าๆ นี่เสียที~ วิกเตอร์ ~ อื้อ อือ” ใบหม่อนตกใจเมื่ออยู่ๆ เธอก็ถูกชายหนุ่มสุดหล่อตรงหน้าคว้าตัวเข้าไปประกบปาก ใบหม่อนใช้มือยันอกเขาให้ถอยห่างทว่าเขาก็โถม
