“นายรักใบหม่อนเหรอ?” ควินตันถามวิกเตอร์
“…” วิกเตอร์ไม่ตอบอะไร เขาเอาแต่เงียบ แล้วก็มองไปที่บ้านของคนที่เขาเคยเรียกว่าแฟน
“นายควรปล่อยเธอไปนะ หลังเรื่องพวกนี้จบลง ชีวิตเธอวุ่นวายเพราะนายมากพอแล้ว” ควินตันพูด “เว้นเสียแต่ว่า นายอยากให้เธอเป็นแฟนนายจริงๆ”
“นายพูดจบยัง สองคนนั้นออกมาแล้ว” วิกเตอร์พูด
ควินตันมองไปที่ประตูรั้วบ้านก็เห็นใบหม่อนกำลังยืนร่ำลาสองเพื่อนรัก พวกเธอก้าวขึ้นแท็กซี่ที่มาจอดรอรับ เมื่อรถคันนั้นวิ่งออกไป ควินตันทิ้งจังหวะให้ใบหม่อนเดินเข้าบ้านจากนั้นเขาก็สตาร์ทรถแล้วก็ขับตามแท็กซี่คันนั้นไปห่างๆ อย่างเงียบๆ
“แล้วคืนนี้นายจะกลับไปเฝ้าใบหม่อนอีกไหม”
“…”
“เมื่อคืนก็ทีแล้ว ทำไมไม่บอกเธอไปว่านายเป็นห่วงใจจะขาดแล้ว”
“ฉันไม่ได้ห่วง”
“แต่พฤติกรรมไม่ใช่นะ”
“ฉันแค่คิดว่าบางทีฆาตกรอาจจะย่องมาหาเธอกลางดึก แล้วฉันจะได้จับตัวมัน…”
“โอเค นายจะพูดยังไงก็ได้…” ควินตันถอนหายใจก่อ
