“วิกเตอร์ นายมาทำไมอีก!” ใบหม่อนถามขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่มสุดหล่อกำลังนั่งกอดอกพิงฝากระโปรงรถหรูของเขา เขามาดักเธอที่หน้าบ้านแล้วรอให้เธอเดินออกมาเจอ
“มารับไปเรียน” เขาพูดเรียบๆ
“ไม่ไป”
“หม่อน ต้องไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไปขึ้นรถ” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นมาแล้วก็จูงมือพาเธอไปส่งที่เบาะข้างคนขับ
“วิกเตอร์ ปล่อย เดี๋ยวนี้” ใบหม่อนพยายามขัดขืนไม่คล้อยตาม “ฉันไม่อยากไปกับนาย เราเลิกกันแล้ว อย่ามาทำเหมือนฉันกับนายเป็นอะไรกัน”
“หม่อน ฉันขอล่ะ ขึ้นไปนั่งบนรถก่อน” วิกเตอร์เสียงอ่อน เขาดูอ่อนล้าและเป็นทุกข์ไม่เหมือนวิกเตอร์ที่เธอเคยรู้จัก
ใบหม่อนมองหน้าเขา เอาตรงๆ เธอก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เขาดูเหนื่อยและก็ดูกังวลไม่น้อย
ใบหม่อนยอมขึ้นไปนั่งบนรถแต่โดยดี
เมื่อเห็นแบบนั้นวิกเตอร์ก็เดินกลับมาฝั่งคนขับจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที
ใบหม่อนนั่งเงียบไม่พูดไม่จากับเขาจนเขาต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้
