ติณณภพ
ตอนนี้ผมกลับมาที่คอนโดตัวเองครับ กลับมาทำไมหรอ แล้วจะให้ผมอยู่ที่นั่นต่อเพื่ออะไร อยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ผมรัก และเธอก็บอกว่ารักผม แต่กลับบอกเลิกผมง่ายๆเหมือนคนไม่เคยมีใจให้กัน เธอบอกผมว่าเสียใจ แต่เธอกลับไม่ให้โอกาสผมได้หาทางออกที่ดีกว่านี้ นอกจากยัดเยียดแต่คำว่าเลิกให้กับผมอย่างเดียว
“ไอ้ติณพอเถอะ ตอนนี้มันยังหัววันอยู่เลยนะ” เสียงนัทร้องห้ามผมออกมา เมื่อผมไม่หยุดกระดกเหล้าเข้าปาก นี่แหละครับเหตุผลที่ต้องกลับมาคอนโดตัวเอง เพราะเวลานี้มันยังไม่มีร้านเหล้าเปิดเลยต้องมาพึ่งห้องตัวเองแบบนี้แหละ
“กูผิดมากหรอวะนัท กูไม่ได้จับปลาสองมือ แต่ใครจะไปรู้ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ แล้วกูผิดหรอวะ” ผมถามนัทออกไป ผมไม่เข้าใจจริง
“มึงไม่ได้ผิดหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครผิด ถ้าจะผิดก็คงเป็นเวลาที่ทำให้ทุกอย่างมันกระจ่างช้าเกินไป”
“หึ” สองปีที่ผมไม่มีใคร สองปีที่ลิลินหายไปจนคิดว่าไม่อยู่บนโลกใบนี้ ท
