พันธนาการวิศวะไร้รัก

ณ คอนโดหรูใกล้มหาลัย xx ห้องพักหรูขนาดไม่ใหญ่มาก แต่อัดแน่นไปด้วยกลิ่นความเป็นอยู่ที่เป็นระเบียบสะอาดสะอ้าน ตรงมุมห้องมีต้นกระบองเพชรในกระถางเล็ก ๆ กับโปสเตอร์รูปเครื่องบินติดอยู่ข้างเตียงสีขาวหม่น บนเตียงนั้นเอง ร่างของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวเข้มเล็กน้อยตามแบบคนชอบออกแดด กำลังกอดฟัดเพื่อนสนิทสาวที่นอนหันหลังให้เขาอยู่แน่นแนบไม่ยอมปล่อย “ไอ้พายุ เอามือออกไป มันหนัก แล้วก็กลับห้องไปได้แล้ว!” เสียงหวานจัดของ ทอฝัน ดังขึ้นข้างหู ใจจริงเธอไม่ได้โกรธ แต่ความอึดอัดจากวงแขนที่พันแน่นของเพื่อนวัยเด็กทำให้เริ่มรำคาญ “ไม่เอาน่า ทอฝัน กูยังง่วงอยู่…” พายุภัค งึมงำอย่างขี้เกียจ ใบหน้าหล่อเหลาแนบอยู่ที่หลังไหล่เธอ ไม่คิดจะขยับแม้แต่น้อย “ห้องนั้นไม่มีแอร์ กูร้อนจะตาย… อย่าผลักกูดิ นี่กูสลบอยู่นะ” ทอฝันกลอกตา กัดฟันกรอด ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือขำก่อนดี “เออ กูล่ะเบื่อมึงจริง ๆ… โตอย่างกับควายยังติดกูเหมือนแม่!” เธอสะบัดไหล่แรง ๆ และถีบพายุจนเขากลิ้งไปเล็กน้อย แต่เจ้าตัวกลับยิ่งกระเถิบเข้ามาใกล้กว่าเดิม “แม่อะไรล่ะ! กูรักแม่แต่กูไม่ได้อยากนอนกอดแม่แบบนี้นะ” เขาว่าพลางหัวเราะพรืด กอดเธอแน่นขึ้นอีกอย่างไม่กลัวตาย “ไอ้โรคจิต!” “โห กอดเฉย ๆ ยังโดนด่าเป็นโรคจิต แล้วเมื่อคืนตอนมึงนอนละเมอเรียกชื่อกูเสียงสองแบบนั้น กูต้องหาว่ามึงเป็นโรคอะไรมั้ยล่ะ?” พายุหัวเราะเสียงต่ำ แกล้งพูดล้อ จนทอฝันหันขวับกลับมา ใบหน้าขาวระเรื่อขึ้นมาวูบหนึ่ง “มึง! กูไม่ได้…!” เธอหน้าร้อนวาบ รีบพลิกตัวกลับไปทางเดิมอย่างเร็ว รู้สึกอยากแทรกที่นอนไปให้รู้แล้วรู้รอด “เออ ๆ ไม่แซวแล้ว กูเหนื่อย กูขอนอนอีกแป๊บ…” เสียงของพายุอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วซุกหน้ากับแผ่นหลังของเธออย่างหมดแรง “มึงก็รู้ว่ากูต้องทำเป็นคนจนทั้งวันทั้งคืน เหนื่อยจะตาย… ห้องเช่ามีแต่กลิ่นอับ ผ้าปูยังมีรู กูไม่อยากกลับไปฝันร้ายตรงนั้นจริง ๆ ว่ะฝัน” ทอฝันนิ่งไป แม้ปากจะบ่นด่า แต่เธอเองก็รู้ว่าไอ้คนตรงหน้า… ทุ่มเทกับอะไรบางอย่างมากเกินไปแล้ว โดยเฉพาะกับ เด็กคนนั้น น้ำตาล เด็กปีหนึ่งคณะวิศวะไฟฟ้า ลูกสาวกรรมกรที่พายุตามจีบไม่ลดละ ตั้งแต่ไปดูงานกับพ่อเมื่อไม่กี่ปีก่อน “แล้วมึงจะจริงจังกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?” เธอถามเสียงเบา ราวกับกลัวได้ยินคำตอบของตัวเอง พายุเงียบไปครู่ ก่อนจะตอบแบบไม่มองหน้า “ก็ไม่รู้ว่ะ… กูแค่อยากรู้ว่า ถ้ากูไม่ใช่ลูกใต้ฝุ่น… จะมีใครรักกูจริง ๆ บ้างไหม แล้วน้ำตาลก็เป็นคนดีเรียบร้อย กูชอบ” คำพูดนั้นทำให้ทอฝันเงียบสนิท เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร… แต่จู่ ๆ หัวใจก็เจ็บหนึบแปลบขึ้นมาเฉย ๆ “แล้วกูที่อยู่ข้าง ๆ มึงมาตลอดล่ะ?” เสียงนั้นหลุดออกไปก่อนที่เธอจะหยุดได้ เบา… แต่ดังพอให้พายุสะดุ้งเล็กน้อย เขายังไม่พูดอะไรทันที แค่ยกแขนที่กอดเธอไว้อยู่ให้กระชับขึ้นอีกนิด “มึงก็สำคัญไง…” เขากระซิบชิดหูเธอ “มึงคือที่พักของกู… และเป็นคนเดียวที่กูอยากอยู่ใกล้เวลาที่โลกมันน่ารำคาญเกินไป แล้วก็เป็นที่พักให้กูด้วย หึ ๆ ” ทอฝันกลั้นหายใจ หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อเสียงเตือน LINE ดังขึ้นในห้อง… ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องแอร์เย็นฉ่ำ พายุที่กำลังนอนกอดเพื่อนอยู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะควานหาโทรศัพท์ใต้หมอนอย่างเกียจคร้าน น้ำตาล say : “หนูรอที่ร้านเดิมนะ เลี้ยงข้าวหนูด้วย :)” ทันใดนั้นเอง… พรึ่บ! ชายหนุ่มดีดตัวขึ้นจากเตียงอย่างกับถูกไฟช็อต ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ผมเผ้ายุ่งเหยิงแต่กลับดูดีจนทอฝันอยากเอาหมอนฟาดหน้า “เออ กูไปละ!” พายุพูดพร้อมคว้ากระเป๋าเป้ที่วางอยู่ปลายเตียงแบบลวก ๆ “สาวกูเรียกแล้ว ไปเลี้ยงข้าวก่อน เดี๋ยวเสียคะแนน” ”…ไอ้เหี้ย…” ทอฝันมองเพื่อนตัวเองอย่างอึ้ง ๆ เมื่อกี้ยังทำเป็นเนียนซุกอ้อนอยู่ข้างหลัง นอนกอดเธอหน้าซื่ออย่างกับแมวหิวข้าว พอแฟนทักมาปุ๊บ… เหมือนวิญญาณหมาป่ากลับเข้าร่างทันที “ทีกูไล่ให้ตายห่ามึงก็ไม่ยอมไป” เธอส่ายหัวแรง ๆ “สาวมาทักทีเดียว… แม่งดีดตัวอย่างกับมีสปริง กูล่ะเบื่อมึงจริง ๆ!” พายุหันกลับมายิ้มกว้างแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร “อารมณ์มันคนละเรื่องอะเว้ย มึงกูอยู่ด้วยได้ทั้งชีวิต แต่ว่าที่แฟนในอนาคต… มันต้องรักษาหน้าหน่อยดิ เดี๋ยวเขาน้อยใจ” เขาพูดพลางยักคิ้วสองข้างใส่เธออย่างกวนประสาท ทอฝันหยิบหมอนขว้างใส่ทันที “ไอ้เวร!” พายุหัวเราะลั่น โบกมือลาแบบไม่มีสำนึกใด ๆ ก่อนจะเดินไปถึงประตู เธอก็ตะโกนไล่หลังตามมาอีกเรื่อง “เฮ้ย! พายุ กูเตือนนะ… อย่าลืมเรื่องกิจกรรมรับน้องเว้ย!” “เห็นพวกในคณะบอกปีนี้จะไปต่างจังหวัดด้วย อย่ามัวแต่วิ่งทำงานล่ะ!” พายุชะงักแล้วหันมาเลิกคิ้ว “งานก็ต้องทำ เงินก็ต้องหา แต่รับน้องกูก็ไม่พลาดหรอก มึงวางใจได้” เขายิ้มให้เธออีกครั้ง ยิ้มที่มีทั้งความกวน ความจริงใจ และ… ความไม่รู้หัวใจตัวเอง “ไว้เจอกันนะ เพื่อนรัก” ปัง! ประตูปิดลง ทิ้งให้ทอฝันนั่งอยู่คนเดียวบนเตียงที่ยังมีรอยยุบจากน้ำหนักของพายุ เธอถอนหายใจ แล้วทิ้งตัวลงนอนนิ่ง ๆ ”…เออ กูมันก็แค่เพื่อนรักของมึงแหละ…” เสียงพึมพำนั้นเบามาก แต่แผ่วลึกลงถึงใจ