เช้าวันนั้น… แดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวของบ้านหลังเดิมที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงวิ่งเล่น และ…เสียงของเด็กชายคนหนึ่ง ที่ดังลั่นตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า
อคินตะโกนลั่นบ้าน
“ป่าป๊า! ป๊าาาาา! ตื่นเร็ว! หม่ามี้จะคลอดแล้วใช่ไหม!? ป๊าาาไปโรงพยาบาลกันเถอะ!”
พายุงัวเงียเดินออกจากห้อง
“อคิน ใจเย็นลูก ยังไม่ถึงเวลานัดหมอเลย วันนี้แค่ไปเช็กเฉย ๆ ยังไม่คลอดตอนนี้หรอกมั้ง”
“แต่ผมรู้สึกว่าน้องอยากออกมาแล้ว ป๊าฟังสิ! ผมได้ยินเสียงในท้องมี้เมื่อคืนด้วย!”
พายุหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปลูบหัวลูกชายที่ตื่นเต้นสุดตัว
“โอเคครับ ท่านพี่ชาย ไปเตรียมกระเป๋า เตรียมของที่วาดไว้ให้น้อง แล้วก็อย่าลืมของขวัญที่ลูกบอกจะให้น้องสาวนะ”
อคินรีบวิ่งขึ้นบันไดสองขั้นข้ามที
“รับทราบครับ!! ผมจะเอาไปให้คนแรกเลย!”
ณ โรงพยาบาล ห้องรอคลอด
เสียงอคินถามพยาบาลทุกสองนาทีว่า
“คลอดรึยังครับ?”
“น้องร้องหรือยังครับ
