บ่ายวันอาทิตย์อันแสนสงบ ในบ้านหลังอบอุ่นที่มีเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ อยู่เสมอ
ที่มุมห้องนั่งเล่น ตรงพรมรูปดาวสีฟ้า ถั่วน้อยนั่งขัดสมาธิ มือถือแครอทชิ้นจิ๋วไว้ในมือ ส่วนตรงหน้าเธอ คือกรงใสของเจ้าหนูแกสบี้ขนฟูสีขาวน้ำตาลชื่อว่า “ชานม”
เด็กหญิงวัยสองขวบครึ่งเบิกตากลมโต ก่อนจะพูดชัดถ้อยชัดคำแบบเด็ก ๆ
“พูดสิ…ชานม…พูดว่า…‘แม่จ๋า’”
ชานมยื่นหัวออกมา สูดดมแครอท แล้ว…
“วี๊ค วี๊คกกก~”
ถั่วน้อยยิ้มทันทีแล้วพูดต่อ
“ไม่ใช่วี๊คกก…พูดว่า…‘ถั่วน้อยน่ารัก’”
เธอยื่นแครอทให้ตรงจมูกชานม แล้วพูดเน้นทีละพยางค์
“ถั่ว—น้อย—น่า—รัก”
ชานมมองหน้าเธอสักพัก แล้ว…
“วี๊ค!!! วี๊ค วี๊คกก!!!”
“อ๊าาาาา~” ถั่วน้อยตีเข่าตัวเองเบา ๆ
“ไม่ใช่! ไม่ใช่วี๊ค! นั่นไม่ใช่คำพูดน้า~”
ที่โซฟา พายุเปิดโน้ตบุ๊กทำงาน ส่วนทอฝันกำลังปักชื่อบนผ้าเช็ดหน้าสำหรับถั่วน้อย
อคินนั่งกินขนมข้าวโพดทอดข้าง ๆ พลางหันไปมองน้องสาวแล้วหัวเราะ
อ
