สิ้นคำพูดว่าเออของทอฝัน
คนตัวเล็กนอนนิ่ง ใบหน้าแดงจัดจากฤทธิ์เหล้า พร้อมกับชุดที่รัดทรงเลิกขึ้นเหนือเข่าเล็กน้อย เผยต้นขาขาวเนียนจนพายุต้องหันหน้าหนี แต่ยิ่งเบือนหนี หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงแทบบ้า
“คืนนี้ อยู่กับกูนะ” เขากระซิบคำเดิมอีกครั้ง
“ไหนมึงบอกให้อยู่กับมึง… แต่ตอนนี้ให้กูอยู่ใต้ร่างมึง นี่มันไม่ใช่แล้วนะ…”
หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง เสียงพร่าหนัก มือทั้งสองกำแน่นชิดลำตัว กัดฟันแน่นแทบขบกรามแตก
ส่วนพายุเริ่มได้สติขึ้นมาเล็กน้อย แต่พอเธอบิดตัวครางอื้อเบา ๆ ขณะพูดคล้ายละเมอ เขากลับสิ้นสติทันที
“อื้อ กูหนัก แล้วก็หนาวด้วย…”
เพียงประโยคเดียว พายุเหมือนถูกปลดปล่อยจากพันธนาการในใจ ความเป็นเพื่อนสนิทที่เขาพยายามปกปิดความรู้สึกไว้ตลอดหลายปี พังลงในพริบตา
มือหนาสั่นเล็กน้อย ขณะค่อย ๆ ลากผ้าห่มที่หลุดลงพื้นมาคลุมไหล่เธอ… แต่ปลายนิ้วกลับไปหยุดลงตรงลำคอขาวนวล… ก่อนนิ้วหนาเคลื่อนลงสัมผัสเนินเนื้
