ในเย็นวันจันทร์ หลังเลิกเรียน
สนามหญ้าหลังบ้านยามแดดร่มลมตก เด็กชายสองคนกำลังนั่งใต้ต้นมะม่วงในสวนหลังบ้าน คนหนึ่งคือ “อคิน” วัย 5 ขวบ ลูกชายของพายุและทอฝัน อีกคนคือ “บอลลูน” เพื่อนสนิทในห้องอนุบาลวัยเดียวกัน
เด็กสองคนวางกล่องขนมไว้บนโต๊ะตัวเล็ก ๆ มีน้ำส้มกับโดนัทเคลือบน้ำตาลที่พายุจัดให้ก่อนแอบเดินถอยออกมาไปยืนแอบฟังที่มุมระเบียงบ้าน กับทอฝันที่ยืนขำอยู่ข้าง ๆ
บอลลูนพูดขึ้น
“อคินนน ทำไมพักนี้ ไม่มาวิ่งแข่งรอบสนามเลยอ่ะ แม่บอลลูนบอกว่าร่างกายต้องออกกำลังทุกวันนะ!”
อคินยกอกพูดอย่างภูมิใจ
“ก็เพราะอคินต้องช่วยหม่ามี้รดน้ำน้องทุกวันไง! ไม่มีเวลาเลย!”
บอลลูนเอียงคอทำหน้าสงสัย
“น้ำน้อง? น้องไหน? อคินมีน้องเหรอ?”
อคินพยักหน้าหงึก ๆ
“ใช่! หม่ามี้ท้อง! ตอนนี้ในท้องหม่ามี้มีน้องถั่วน้อยอยู่หนึ่งเม็ด!”
บอลลูนที่ได้ยินทำตาโต
“เห้ยยย จริงดิ! แล้ว…ทำไมต้องรดน้ำ?”
อคินรีบอธิบาย
“ก็พ่อบอกว่า
