ณ โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์ เวลา 8.30น.
ทอฝันถือถาดข้าวเดินมาวางที่โต๊ะประจำของแก๊งเพื่อนสนิท เสียงคุยจ้อกแจ้กของนักศึกษารอบด้านไม่ได้ทำให้บรรยากาศอึมครึมในใจเธอเบาลงเลยแม้แต่นิด
“เอ้า ไอ้พายุล่ะ?” ไดม่อนหันมาถามพลางตักข้าวใส่ปาก
“เมื่อคืนกูก็เห็นพวกมึงกลับพร้อมกันนี่หว่า”
ทอฝันเกือบทำช้อนตก รีบตั้งสติแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ไม่! กูไม่ได้นอนด้วยกันนะ กูแค่…กลับด้วยกันแล้วแยกกันคนละทางเฉย ๆ”
ไดม่อนชะงักช้อน มองเพื่อนสาวพลางขมวดคิ้ว ส่วนเอริคที่นั่งข้าง ๆ ระเบิดเสียงหัวเราะในลำคอทันที
“หึหึ ไอ้ไดม่อนมันยังไม่ได้พูดอะไรเรื่อง นอน ๆ เลยนะมึง”
“แต่มึงนี่แหละ…รีบปฏิเสธจนน่าสงสัย”
“อะไร! อะไรที่ว่าแปลก กูปกติดีทุกอย่าง!” ทอฝันรีบโต้ เธอยกแขนขึ้นโชว์อย่างมั่นใจ
“เนื้อตัวก็ไม่ได้ช้ำตรงไหน มึงเห็นไหม!”
ไดม่อนวางช้อนช้า ๆ หรี่ตาเหมือนนักสืบ
“ตอนแรกกูไม่คิด…”
”…แต่ตอนนี้กูคิดละ”
เอริคต
