หวังรักอ้อนใจ

บทที่4 นางฟ้ากับหมาตายซาก (พ่อมึงตาย)

ตึก ตึก ตึ๊ก

ในขณะที่กดปลายแหลมนั้นหูก็แว่วได้ยินเสียงบางอย่างคล้ายจะเป็นฝีเท้ารีบร้อนจึงเพ่งตามองดูเบื้องล่าง ซึ่งตึกที่ยืนอยู่มีเพียงสามชั้นเตี้ยจึงพอจะมองเห็นอะไรโดยรอบ

ชายชุดดำจำนวนห้าคนกำลังวิ่งตามหาใครสักคนอยู่ จนกระทั่งสายตาหวังเหลือบเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งแอบริมซอกถังขยะ สวมใส่ชุดนักเรียนมอปลายรวบผมยาวขึ้นสูงท่าทางหวาดกลัว เธอแหงนหน้าขึ้นฟ้าก่อนจะทำตาปริบแล้วล้วงกระดาษจากกระเป๋ามาสามแผ่นแล้วเขียนอะไรบางอย่าง

"_____"

เคว้ยงง

"จ๊ะเอ๋! อยู่นี่เองน้องสาวคนสวย" เหล่าชายผู้ไล่ล่าตามตัวสาวน้อยจนพบจึงรีบเตะถึงขยะออกเพื่อเปิดทาง

"พะ..พวกพี่หนูตามหนูมาทำไม"

"ก็มึงมันตัวแสบ รู้ไหมหมาที่มึงแอบปล่อยจากท้ายรถพวกกูมูลค่ากี่บาท!!"

"หนูได้ยินนะพวกพี่จะเอามันไปขายเพื่อทำอาหารแต่นั่นมันสัตว์เอาไว้เลี้ยงไม่ควรกินสักหน่อย"

ตอนนี้สาวน้อยเผชิญหน้ากับผู้ชายกล้ามปูหลายคน สายตาพวกเขาดูโกรธเคืองมาก

"โธ่...แม่นางฟ้าตัวน้อย หุ่นบางแบบนี้โดนหักกระดูกทีคงตายในทีเดียว" น้ำเสียงขนลุกกดทุ้มต่ำเดินตรงดิ่งเข้ามาหา

"กรี๊ดดดด!!!"

ตุ๊บ เพล้ยง

มือเล็กยกขึ้นกุมศีรษะเพราะเขาเงื้อมมือจะตบ แต่สถานการณ์กลับแปรผัน กระดาษที่เธอเขียนขอความช่วยเหลือจากชายที่ยืนบนตึกนั้นได้ผล ทำให้เขารีบลงมาซัดต่อยตีกับเหล่าชายฉกรรจ์ตรงหน้า จนทุกคนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ววิ่งหนีเตลิดหายไป

"ว้าว เหมือนฉากหนังบู๊" ดวงตาเล็กเบิกกว้างเปล่งประกายเดินเข้าไปหา "ขอบพระคุณคุณที่ช่วยหนูนะคะ"

"ใครช่วยเธอ...แค่อยากจะลงมาถามว่าเธอด่าฉันทำไม!!"

"_____"

"อยากมีเรื่องเหรอ ฮะ!!"

เสียงแข็งถามพร้อมเดินจ้ำอ้าวกระชั้นชิดจนตัวเล็กรีบผละถอยอย่างรวดเร็ว

หมั๊บ

"กะ ใกล้เกินไป..." หัวใจเริ่มเต้นถี่จนแทบจะหลุด มือหนาคว้าข้อแขนเล็กของสาวน้อยรวบตึงขึงติดกำแพงสนิมเก่า "หนูขอโทษนะคะถ้าหากทำให้พี่ไม่พอใจ"

"ถามจริงใครจะพอใจ"

"น..หนูขอโทษค่ะ"

"อย่าไปทำแบบนี้ที่ไหนอีกนะ ระวังจะโดนเตะจนฟันร่วงหมดปาก"

มือหนาผละออกเพราะตัวเล็กเริ่มกลัวจนสั่นระริก แต่ลมแรงพัดผมยาวสลวยของเธอปลิวใส่หน้าส่งกลิ่นแชมพูหอมอ่อน

"หนูกราบขอโทษพี่อีกครั้งนะคะ" สาวน้อยกล่าวพร้อมยกมือไหว้

"ถ้าจะขอให้คนอื่นช่วย เธอก็ควรเขียนดีๆ สิเสือกมาทำให้อารมณ์กูขึ้นอีก"

"พี่พูดจาไม่เพราะเลย"

"ไม่ถีบหน้าหงายก็บุญแล้ว!!"

พลึก

หวังคว้าหยิบกระดาษที่เธอเขียนจากพื้นขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงปลิวใส่หน้าด้วยอารมณ์โกรธ

"เขียนมาได้ยังไงว่า 'พ่อมึงตาย' อีเด็กบ้า!"

หลายวันผ่านไป

"มึงจะไปจริงเหรอไอ้หวังแล้วจะไปอยู่ที่ไหน" สินเดินเข้ามาเพื่อพูดคุยเมื่อรู้ว่าหวังขอลาออก "กูขอโทษแต่กูรักน้ำ"

"ช่างมึงสิกูจะไปไหนก็เรื่องของกู"

"ถ้ามึงตัดสินใจดีแล้วกูก็ไม่ห้ามแต่..กูมีบางอย่างจะบอกมึง"

แง๊นนนน

เสียงรถมุ่งหน้าไปอีกหมูบ้านซึ่งไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่เมื่อสินเก็บจดหมายฉบับสุดท้ายที่หลวงลุงฝากไว้คืนให้กับหวัง ซึ่งในตอนแรกที่ปิดปากเงียบเพราะกลัวว่าหวังจะได้ดีกว่าตน

"มาหาใครพ่อหนุ่มวันนี้ร้านปิดแล้ว" เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยทัก

"ผมมาหาคนที่ชื่อธนูครับ"

"มาหาฉันทำไม...?"

"มีคนให้ผมมาหาคุณ"

ผู้ชายตรงหน้าท่าทางดูใจดียิ้มแย้มมีไมตรีแต่หวังก็ยังไม่ทราบว่าทำไมหลวงลุงถึงให้มาที่นี่

อู่ซ่อมรถธนู

"ตามสบายนะนี่บ้านฉันเอง" รอยยิ้มจากเจ้าของบ้านพาหวังมานั่งคุยยังห้องโถง บ้านลักษณะเป็นไม้สองชั้นที่หน้าบ้านเปิดอู่ซ่อมรถเล็กๆ "ชื่ออะไร"

"ผมชื่อหวังครับ"

"ชื่อดูดีนิเรา หน้าตาก็หล่อเหลา"

"คือผมอยากจะรู้ว่าทำไมหลวงลุงถึงให้ผมมาหาคุณในจดหมายไม่ได้บอกไว้"

คิ้วหนาผูกปมงงเพราะในเนื้อจดหมายที่หวังอ่านบอกเพียงชื่อและที่อยู่ให้มาพบแต่ในซองมีตะกรุดพระประจำตัวหลวงลุงแนบไว้ด้วย

"หลวงคนนั้นเป็นพี่ชายของฉันเองและต่อไปเรียกฉันว่าอาธนูเถอะเรียกคุณมันดูห่างเหินมากเกินไป"

"หลวงลุงมีญาติด้วยเหรอ.."

"หลังจากพ่อแม่เลิกรากันเราทั้งคู่ก็ถูกจับแยกมาเลี้ยงแต่ความทรงจำวัยเด็กที่คอยดูแลกันยังคงอยู่เสมอ"

"ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี"

คำถามนี้วนเวียนไปมาแต่ผู้ชายตรงหน้าเขากลับส่งยิ้มให้หวังอย่างไม่คิดอะไร

"อะไรที่เขาส่งมา..นั่นแปลว่าคิดดีแล้ว เพื่อให้ฉันรับช่วงต่อไม่ว่าเหตุผลใดฉันจะไม่เอ่ยถาม ทำงานที่นี่เพื่อเก็บเงินไว้ตั้งตัวเถอะ บ้านก็อยู่ฟรี ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องจ่าย" พูดจบเขาก็ลุกไปหยิบกุญแจห้องเก็บของที่อยู่แยกออกไปให้ "พักผ่อนแล้วกินข้าวกินปลาก่อนเดี๋ยวจะให้ลูกสาวไปช่วยจัดห้องเผื่อขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะ"

ตึก ตึก ตึก

"คุณพ่อขาหนูทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วจะให้หนูไปจัดห้องให้ใครคะ..."

"!!!!!''

เฮือก~

เสียงกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองของหวังดังขึ้น เมื่อเห็นสาวน้อยหุ่นบางใส่กางเกงขาสั้นสีชมพูตรงหน้าพร้อมแววตาสดใสที่เขาจดจำได้แม่นไม่เคยลืม สักพักเธอก็รีบเอ่ยทักขึ้นก่อน

"อ้าว คุณพี่ผู้ชายคนนั้นนิ..เราพบเจอกันอีกแล้วนะคะ"