บทที่5 ผีผ้าห่มในคืนไฟดับ (ผีกระเเทกหัว)
1108 Words
สาวน้อยรีบวิ่งมายืนแล้วเกาะไหล่ผู้เป็นพ่อ "คนนี้ไงคะพ่อที่หนูเล่าว่าเขามาช่วย"
"ดีจังเลยนะถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีได้มาพบกับคนที่ช่วยอ้อนใจไว้"
พ่อจับมือลูกสาวพลางส่งยิ้มให้เขา ก่อนที่เธอจะเดินนำหวังไปยังห้องเก็บของที่อยู่ติดตัวบ้านทางด้านนอก
แกร๊ก
"ห้องนี้เมื่อก่อนเป็นของคนงานคุณพ่อแต่ตอนนี้เขาไปแล้วอาจจะมีฝุ่นจับหน่อยพี่ทำความสะอาดเองนะคะ ส่วนพัดลมเดี๋ยวตอนค่ำหนูยกมาให้" รอยยิ้มหวานส่งไปแต่กลับได้สีหน้าบูดบึ้งตอบแทน "แล้วพี่รู้ไหม..ว่าคนงานคนก่อนของพ่อไปไหน"
"ลาออก"
"เปล่าค่ะไปวัด"
"บวชเหรอ.."
"ไม่ใช่ค่ะเสียชีวิตแล้ว"
"____"
ที่จริงหวังไม่ใช่คนใจเสาะอะไรแม้จะอยู่กับวัดมาตั้งแต่เด็กแต่พอนึกถึงคำว่าผีก็ทำให้เขาขนลุกซู่ มันสยองกว่าโดนสิบคนรุมกระทืบด้วยซ้ำ
"แฮ่~~แบร่"
"เชี่ยอะไรเนี่ย!!!"
"พี่กลัวผีด้วยเหรอคะ"
"เธอแกล้งฉันเหรอ"
"ใช่ค่ะ ที่จริงห้องนี้เป็นห้องเก็บอุปกรณ์วาดรูปของหนูเองเพราะหนูชอบวาดภาพ"
สาวน้อยเดินหมุนตัวไปมามองศิลปะบนผนังที่ทำการสาดสีสันสวยงาม
"ตามสบายนะคะพี่ อ๋อ..ลืมแนะนำตัวหนูชื่ออ้อนใจอายุ 18 ปีเมื่ออาทิตย์ก่อนพี่ชื่ออะไรคะ" อ้อนใจถามไถ่อย่างเป็นมิตร
"ชื่ออะไรก็ได้ไม่ต้องยุ่ง"
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ"
"เสือก!!"
"โอเคค่ะงั้นหนูไปก่อนนะคะขอให้พี่เสือกมีความสุขกับการพักผ่อนที่นี่ สวัสดีค่ะ"
โต้ม
"อย่าชื่อเลยอ้อนใจดูจากคำพูดจาอ้อนตีนเถอะ! ข้อขาดูสั่นหนักมากอยากฟาดเข้าปากสักที" หวังปิดประตูกระเเทกทันทีเมื่อสาวน้อยเดินจากไปอย่างร่าเริง ตอนนี้คิ้วหนาขมวดจนหน้าผากย่น "ชีวิตกูจะมีอะไรปกติบ้างวะเนี่ย!!"
ห้องอ้อนใจ
"ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกายหาผู้ชาย~ฮือฮือ เอาล่ะอาบน้ำทาครีมบำรุงผิวจากนั้นมาส์กหน้าสักหน่อย" เสียงใสร้องเพลงอยู่หน้ากระจกก่อนจะควักครีมมาส์กหน้าสีขาวเผือกขึ้นมาทาจนทั่ว
แปะ แปะ
เสียงนิ้วตีกระทบให้เนื้อครีมแตก ณ. ตอนนี้ใบหน้าหวานถูกเคลือบด้วยสีขาวจั๊วะพอมองดูนาฬิกาก็เวลา 20.00น.
แกร๊ก
"อีเชี่ย!!"
ตุ๊บตั๊บ
"กรี๊ดดดด~~" อ้อนใจกรีดร้องเสียงดังเมื่อเปิดประตูออกมาก็พบหวังล้มกลิ้งตกบันไดนอนแผ่ราบอยู่ "พี่เจ็บมากไหม"
"แม่ง..อักกก"
"เดี๋ยวหนูช่วยพี่ง่วงก็ไม่ไปในห้องล่ะคะ"
"กะ กวนตีน อึก!"
หวังตกใจแทบช็อกเมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปเคาะห้องถามหาพัดลมแต่อ้อนใจดันเปิดประตูพรวดออกมา ใส่ชุดขาวหน้าก็ขาวโพลนทำให้ถอยเสียหลักสภาพเจ็บตัว
"พี่เนี่ยกลัวผีด้วยจริงเหรอคะ" ในขณะที่ใช้แอลกอฮอล์เช็ดแผลอ้อนใจก็ยิงคำถาม
"ไม่กลัวแค่คนมันตกใจ"
"ปากแข็งจังแต่หน้าพี่ซีดมากตะกี้"
"ถามจริงๆ นะ ไม่มีใครเล่นด้วยหรือไงถึงคอยแกล้งฉันอยู่เนี่ย"
"หนูเปล่านะคะ บางคืนหนูก็มาส์กหน้าแบบนี้อยู่แล้วแต่เดี๋ยวพี่ก็ชินเอง"
"ไม่ชิน!! ครั้งหน้าจะต่อยให้ร่วง"
หวังขมวดคิ้วตะคอกเสียงหงุดหงิดใส่แต่อ้อนใจกลับส่งยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาก่อนจะสังเกตเห็นบางอย่าง
"คิ้วพี่แตกนิดหน่อยแต่พลาสเตอร์ในกล่องอุปกรณ์ยาหมดเดี๋ยวหนูขึ้นไปหยิบเอาในกระเป๋าบนห้องให้นะคะ"
พึ่บ
จู่ๆ ไฟก็ดับลงจนทั่วบริเวณมืดมิด หวังลืมพกมือถือมาด้วยจึงไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจน
กรี๊ดดด
"อ้อนใจ" ทันทีก็มีเสียงกรีดร้องดังหวังจึงวิ่งไปอย่างไม่คิด เขางมทางขึ้นบันไดตรงดิ่งไปยังห้องนั้นทันที "เกิดอะไรขึ้น!!"
"จ...จิ้งจกค่ะพี่~ฮื้อ~ช่วยด้วยมันอยู่ในกระเป๋า น...หนู!!"
"ร้องเหมือนถูกเชือดคออีเด็กบ้า"
"พะ พี่เอามันออกไปที~ฮึก"
"ตัวมันเล็กกว่านิ้วเธออีก"
อ้อนใจท่าทางกลัวจริงจังเพราะมือที่ถือโทรศัพท์สั่นระริก หวังจึงรีบหยิบกระเป๋าที่มีจิ้งจกเกาะอยู่แล้วปล่อยมันออกนอกหน้าต่าง
ตึก ตึก ตึก
แกร๊ก
"ไฟบ้านเราดับเหรอพ่อออกไปซื้อของมาในชุมชนไม่ดับนะ" ฝีเท้าเร่งเดินขึ้นบันไดพร้อมเปิดประตูเข้าห้องเพื่อถามลูกสาว "แล้วทำไมนั่งคลุมโปงแบบนั้น"
"หนูกำลัง..เอ่อ..กำลังวาดรูปผีเลยอยากจะทำบรรยากาศสร้างอารมณ์เป็นผีหน่อยแต่ไฟดับพอดีเลยค่ะพ่อ"
"งั้นก็ตามสบายอย่านอนดึก แล้วนี่..พี่หวังเขาออกมากินข้าวหรือยัง"
"ค่ะ เรียบร้อย"
เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่อ้อนใจต้องโกหกเนื่องจากบ้านนี้มีกฎเหล็กสำหรับพ่อลูกคือห้ามพาใครเข้าห้องและต้องไม่ล็อกประตูหลังเวลาสองทุ่ม ฉะนั้นต้องอาบน้ำก่อนให้เรียบร้อยเนื่องจากเมื่อก่อนทั้งบ้านมีกันอยู่แค่สองคน
"เฮ้อออ~หายใจแทบไม่ทัน" อ้อนใจยกมือทาบอกหลังจากพ่อออกไป
"ฉันต่างหากที่หายใจไม่ออกอยู่ใต้ผ้าห่มหนาอย่างกับห้องนี้ติดลบศูนย์องศาถ้าหน้าร้อนเธอไม่ตายห่าหรือไง"
"หนูชอบกอดผ้าห่มผืนหนามันอุ่นดีออก"
"เออ จะไปแล้วแม่งเอ๊ยเจอเธอทีไรซวยตลอด ฉันจะมีชีวิตรอดถึงอายุสามสิบปีไหม!"
หวังรีบลุกขึ้นยืนใช้มือปาดเหงื่อ ไฟฟ้าดันดับในช่วงอากาศร้อนหนัก
"เมื่อกี้ที่พ่อถามหนูแทบจะคิดไม่ทันว่าคลุมโปงทำไม ดีนะฉลาด อิอิ"
"ฉลาดเหรอ...ตอบว่าทำเป็นผีเนี่ยนะ"
"ใช่ค่ะหนูเคยดูหนังผีที่ใช้คลุมผ้ายาวทั้งตัวลอยไปลอยมา"
"เหอะ! ผีที่ฉันรู้จักมีอยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้น"
"มีผีอะไรบ้างหรือคะ"
"ผีผ้าห่ม บางทีผีก็ขยุ้มหัวหรือบางคืนผีก็เลียหัว แต่ถ้าวันไหนคึกคักหน่อยก็ผีกระแทกหัว รัวยาวสามชั่วโมงเต็ม"
แสงสะท้อนจากไฟโทรศัพท์ของอ้อนใจที่ทำหน้าตาดูไม่เข้าใจ ตอนนี้เธอนั่งพับเพียบเงยมองหน้าหวังแล้วทำตาปริบ
"ทำไมชื่อผีแต่ละตัวของพี่ยาวจังเลยคะ"
- Writer
