ควับ
ทันทีที่พูดจบเขาก็คว้าตัวเล็กเข้ามากอดพลางใช้มือหนาลูบหัวศีรษะไปมาพร้อมกับพูดเสียงเรียบ "เธอเป็นเด็กขี้แงตั้งแต่เมื่อไหร่"
"หนูก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ฮึกกก"
"ก็บอกแล้วไงว่าอย่าคิดมาก"
"พี่แน่ใจนะว่าไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น"
"แน่ใจสิฉันไม่ได้สักแต่พูดพร่ำเพรื่อ"
"หนูจะลองเชื่อพี่อีกสักครั้ง แต่แค่อีกครั้งเดียวเท่านั้นนะคะ หนูเจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว"
น้ำตายังคงคลอเบ้าแต่นั่นกลับทำให้กันต์ยิ้มกริ่ม เขารู้สึกริบบิ้นอ่อนแอมาก แตกต่างจากตอนแรกที่คอยวิ่งตามแถมยังไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค หรือนี่ที่เขาเรียกกันว่าความรักทำให้คนอ่อนแอกันแน่
"อย่าบอกว่าเธอหนีออกมาจากบ้านอีกนะ" กันต์ถาม "ออกมาแบบนี้แม่เธอรู้หรือเปล่า"
"วันนี้คุณแม่ไปต่างจังหวัดเดินทางกลับมาไม่ทันค่ะ แต่เดี๋ยวหนูต้องกลับแล้วกลัวจะดึก"
"นึกว่าเธอจะค้างที่นี่..จะได้ทำของอร่อยให้กิน"
"ไม่ต้องเอาของกินมาล่อหนูเลยนะคะ"
"ไ
