ริบบิ้นกำลังจะตอบโต้กลับ ปรากฏว่ากันต์เดินออกมา เขาเอ่ยทักจอยตามปกติ โดยไม่นึกสงสัยถึงใบหน้าบูดบึ้งของทั้งสองคนเนื่องจากไม่พอใจ
"มีอะไรหรือเปล่าจอย"
"จอยเอาข้าวมาให้น่ะ แต่น้องริบบิ้นไม่ให้เข้าไป สงสัยวันนี้น้องจะอารมณ์ไม่ดี"
"เธอจะเข้าจะออกก็ไม่เห็นเกี่ยวกับริบบิ้น ที่นี่บ้านของฉัน ไม่ใช่บ้านของเด็กนี่สักหน่อย"
"อย่าโมโหไปเลยเดี๋ยวน้องก็วีนหรอก"
"เฮ้อออ เธอเข้ามาก่อนสิ"
ตัวเล็กทำหน้างงทั้งที่เธอไม่ได้ห้ามปรามให้เข้าไป แต่อีกฝ่ายกลับประดิดประดอยคำพูดสาดเทให้เธอดูเลวร้าย แต่นั่นยิ่งทำให้ริบบิ้นไม่ชอบใจ เธอกอดอกนั่งลงบนโซฟามองทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม
"มากินข้าวไหมริบบิ้น" กันต์ถาม "มัวแต่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่นั่นแหละ"
"หนูกินไม่ได้หรอกค่ะ เขาไม่ให้หนูกิน"
"เธอจะบ้าเหรอ จอยใจดีจะตายไป"
"ทำไมพี่เชื่อคำพูดของมัน เอ้ย! เชื่อคำพูดของเพื่อนพี่ แต่ไม่เชื่อคำพูดของหนูเลยสักนิด"
"
