หน่วยกู้ภัย
หลังจากกลับมาถึง ทุกคนก็แยกย้ายกันพักเนื่องจากเหนื่อยล้า ริบบิ้นพยายามทำตัวให้มีประโยชน์ที่สุดเธอนำแก้วพลาสติกใส่น้ำเย็นแจกจ่ายทุกคน สักพักตัวเล็กก็นั่งหลบมุมอยู่ในห้องเดียวดาย
แกร๊ก
"มันนั่งทำอะไรตรงนี้" กันต์ประตูเข้ามา "มาเป็นจิตอาสาวันแรกเธอก็หน้าซีดเซียวเลยนะ"
"มันน่ากลัวมากเลยค่ะ"
"หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว ฮ่าๆ"
"พวกพี่เก่งกันจังเลยนะคะ"
"ทุกอย่างมันก็มีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ ตอนฉันมาก็พะอืดพะอมอยากจะอ้วกเมื่อเห็นศพเหมือนกัน แล้วเธอเป็นยังไงบ้างยังคลื่นไส้อยู่ไหม"
เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่สายตาเป็นห่วงเป็นใย ริบบิ้นนั่งประสานมือตัวเองไว้ทุกอย่างยังเป็นภาพหลอกหลอนติดตาของเธอไม่หาย ที่เจ็บใจกว่านั้นเพราะตัวเองไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลย
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" เขาถามย้ำ
"หนูคงทำหน้าที่ตรงนี้ได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้คอยแต่จะเป็นภาระ"
"อย่าคิดมากสิ บอกแล้วไงว่า
