บทที่12 พี่กันต์คนโหด|แฟน
891 Words
กลุ่มของกันต์ซึ่งรู้จักหน้าค่าตาริบบิ้นอย่างดีทำงุนงง เรียกว่าแปลกถึงแปลกมาก ที่สาวน้อยเดินไปนั่งอีกโต๊ะ พร้อมกับผู้ชายอีกกลุ่มโดยที่ไม่ชายตามองกันต์แม้แต่น้อย
"น้องริบบิ้นเข้ามหาวิทยาลัยแล้วโตเป็นสาวขึ้นเยอะเลยว่ะ" ริวแซว "น่ารักใช่ไหมไอ้กันต์"
"ก็งั้นๆ"
"สวยขนาดนั้นมึงบอกงั้นๆ เนี่ยนะ ฮ่าๆ"
"อยากจะทำอะไรก็ช่างแม่ง โตแล้วไม่รู้จักคิด"
"หรือน้องมันอาจประชดมึง ที่มึงไม่เคยสนใจ ทำอะไรให้ก็ไม่เหลียวแล"
"ถ้าสมองจะคิดตื้นขนาดนั้นก็ช่างแม่งเถอะ"
ฮึก อึก อึก
เขายกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มแม้จะไม่อยากมองไปอีกโต๊ะ แต่ก็เหลือบจ้องเป็นระยะ ขณะเดียวกันริบบิ้นก็ดื่มสังสรรค์เฮฮา เป็นอีกครั้งที่เธออยู่ในวงล้อมของชายแปลกหน้า
"เรามาเล่นหมุนขวดกันเพื่อคลายความเกร็งกันดีกว่าไหมครับ" ชายคนหนึ่งในโต๊ะของริบบิ้นพูดกล่าว "ถ้าปวดชี้ที่ใคร คนนั้นมีสิทธิ์จะทำอะไรใครก็ได้ภายในโต๊ะนี้"
ริบบิ้นไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เธอพยักหน้าโดยที่ชายสามคนก็เริ่มนำขวดเปล่ามาตั้งกลางโต๊ะ จากนั้นก็หมุนอย่างไม่รู้ทิศทาง กระทั่งควายชี้ไปยังผู้ชายที่นั่งฝั่งซ้ายมือ
"พี่ขอถามริบบิ้นหน่อยนะ" เขาเอ่ย
"ได้ค่ะ ถามมาได้เลย"
"ริบบิ้นอายุเท่าไหร่ เรียนอยู่ชั้นอะไร"
"หนูอายุ 18 ปีบริบูรณ์ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนปี 1 แถวกลางเมืองค่ะ"
"โห สาวไฮโซซะด้วย"
"ขอบคุณค่ะ"
ครั้งที่สอง หลังจากตอบคำถามเสร็จ ผู้ที่ขวดชี้ก็กลายเป็นผู้หมุนวงล้อมอีกครั้ง
กระทั่งไปหยุดอยู่ที่ชายฝั่งขวามือที่กำลังนั่งยกดื่มเหล้าอย่างไม่พัก
"พี่ขอหอมแก้มริบบิ้นได้ไหม" เสียงหนักแน่นทำให้สาวน้อยตกใจเธอเหลียวมองในทันที
"ต้องเล่นถึงขนาดนี้เลยหรือคะ"
"พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรลับหูลับตาสักหน่อย ที่นี่คนตั้งเยอะ หอมแก้มนิดเดียวไม่เป็นไรหรอก ฮ่าๆ"
"แต่ว่า..."
"พี่ขออนุญาตหอมแก้มนะครับ"
"คือ..."
ฟอด
ไม่ฟังคำท้วงติง ตัวเล็กยังไม่ทันได้เอ่ยปากอนุญาต ชายหนุ่มพุ่งตรงเข้ามาหอมแก้มที่ฝั่งขวา ก่อนที่ตัวเล็กจะจับมือประสานกันเอาไว้เนืองแน่น เนื่องจากรู้สึกบางอย่างที่ไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
"เชี่ยยยย! มันเกินไปหรือเปล่าวะ" ริวนั่งจ้องสถานการณ์พูดขึ้นมากลางวง "มึงดูสิไอ้กันต์"
"อยากเอาตัวเข้าไปยุ่งกับพวกนั่นเองทำไม"
"มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอเนี่ย? ขนาดกูไม่ได้ชอบน้องริบบิ้น กูยังรู้สึกว่าทำเกินไป แบบนี้มันเกินไปนะเว้ยยย น้องมันยังเด็ก"
"กูไม่สน"
"เดี๋ยวต่อไปก็คงเป็นจูบปาก ต่อไปก็คงจะเป็นล้วงเข้าไปใต้ร่มผ้า จากนั้นคงลากกันไปเอา มึงว่าไหมไอ้...กะ กันต์"
เพล้ยง!
กริ๊ดดดดดดด
ริวหันกลับมาหาเพื่อน ปรากฏว่าไม่พบเจอ กันต์ถือขวดเปล่าที่โต๊ะเดินตรงดิ่งไปหาก่อนจะฟาดลงหัวของชายหนุ่มผู้ที่ล่วงเกินริบบิ้น เขาเหมือนคนบ้าดีเดือด จึงมีเรื่องชกต่อยกันในทันที ทั้งสองพวกยกกลุ่มตีกันจนข้าวของร้านพังระเนระนาด จังหวะนี้กันต์ก็รีบกระชากแขนริบบิ้นเพื่อวิ่งหนีไปยังลานจอดรถซึ่งอยู่ไม่ไกล
"ช้าหน่อยได้ไหมคะหนูหายใจไม่ทัน" เสียงรีบบิ้นพูดขณะที่หอบแฮ่กเนื่องจากโดนกระชากลากแขน
"เป็นตัวก่อปัญหายังจะมาต่อรองอะไรอีก!!"
"หนูก่อปัญหาตรงไหน มีแต่พี่นั่นแหละ จู่ๆ ก็เข้ามาทำร้ายร่างกายคนอื่น แอ่กกก"
"เธอชอบหรือไงให้มันหอมแก้มลวนลามแบบนั้น ชอบมากฉันจะได้พาไปม่านรูด แล้วให้พวกมันจัดการซะให้หายคัน ดีไหม!"
"พี่กันต์อย่ามาดุหนูนะคะ ฮึกกกก พี่กันต์ไม่เคยสนใจอะไรหนูเลยสักอย่าง แล้วแบบนี้ทำไมต้องวุ่นวายด้วย"
สายตาของเขาดูเย็นชาแต่น่ากลัว ริบบิ้นรีบหุบปากเธอไม่โต้เถียงต่อ ก่อนที่เพื่อนของกันต์จะวิ่งเข้ามาบอกเล่าสถานการณ์
"กูเคลียร์เจ้าของร้านเองมึงพาเด็กมึงกลับไปก่อน"
"ส่งบิลค่าเสียหายมาที่กูละกัน เดี๋ยวกูจ่ายเอง"
"นี่ร้านที่กูรู้จัก เดี๋ยวกูเคลียร์เจ้าของร้านให้"
"โทษนะ กูทำให้วุ่นวาย"
"ไม่เป็นไรกูเข้าใจมึงหวงแฟน"
"เฮ้ยยยย..."
"กูไปก่อนนะ ไว้เจอกัน"
คำว่าแฟนทำให้ริบบิ้นหน้าชา ตัวของเธอแทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้ ก่อนที่กันจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอ้าปากรับอากาศหายใจ สักพักเขาก็กลับมาจ้องมองตัวเล็กเขม็งพร้อมกับสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์
"ขึ้นรถมา" กันต์สั่ง "อย่าชักช้าได้ไหม"
"จะพาหนูไปที่ไหนคะ มะ มันดึกแล้ว"
"ไปบ้านฉัน"
"ฮะ?! ไปบ้านพี่กันต์ทำไม"
"จะขึ้นมาดีๆ หรือต้องใช้เชือกจับมัดแล้วลากไปกับถนน อย่าถามเซ้าซี้ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้"
"ใจร้ายจัง โหดด้วย"
- Writer
