โคล์หันไปสั่งซูชิหน้าไข่หอยเม่นให้เด็กๆ แต่เพราะสั่งเยอะเกินไปจึงถูกอนันตามองค้อนอีก “บอกแล้วไงคะ อย่าสั่งเยอะ ที่สั่งมายังกินไม่ทันหมดเลย” เธอทำงานทั้งเดือนยังไม่พอจ่ายค่าอาหารที่เขาสั่งมาด้วยซ้ำ
ไอรักจำที่แม่สอนได้ จึงรีบพูด “จำที่แม่ตาสอนได้ไหมยัยอิ่ม”
“จำได้ค่ะ เงินทองเป็นของหายาก ต้องใช้สอยอย่างประหยัด” อิ่มอุ่นตอบเสียงใส ขณะที่ไอรักสำทับอีกประโยค
“มีคนจนกว่าเราที่เขาไม่มีเงินซื้อข้าวกิน เรามีกินแล้วต้องกินให้หมด”
แต่พอมองหน้าคนเป็นพ่อก็เห็นว่าหน้าเจื่อนลงไป เพราะเมื่อครู่นอกจากจะสั่งซูชิไข่หอยเม่นแล้ว เขายังสั่งมาอีกหลายเมนูเพื่อให้ลูกๆ ได้ชิม
“แต่พี่ว่าถ้าแด๊ดเรามีเงินจ่าย สั่งมาเยอะๆ ก็ได้” ไอรักเหลือบมองหน้าแม่ “แต่สั่งมาเยอะเราต้องกินให้หมดใช่ไหมครับแม่ตา”
อนันตามองดุๆ ชักไม่แน่ใจแล้วว่าลูกเข้าใจคำสอนของเธอให้รู้จักใช้เงิน หรืออยากจะกินซูชิไข่หอยเม่นให้เรียบไม่เหลือกันแน่
