ผับหรูแห่งหนึ่งเริ่มคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว พราวพิณรับนัดจากเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วให้ออกมาเที่ยวด้วยกัน หลายปีแล้วที่เธอไม่ได้เข้าผับเข้าบาร์ เธอไม่ได้มีนิสัยรักสนุกติดเที่ยว ยิ่งไปอยู่เมืองนอกแทบจะไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในแหล่งอโคจร แต่การสูญเสียบิดาไปในครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกเศร้า เพื่อนๆ ต่างเป็นห่วงจึงบอกให้เธอหักห้ามใจแล้วมาสนุกนอกบ้านบ้าง
ดวงตาคู่สวยมองไปที่บาร์เหล้า แล้วก็ต้องชะงัก ไม่คิดว่าจะเห็นสภาพแบบนี้
“นั่นมันนายก้อนหินพูดได้นี่นา” ปกติเขาเป็นนายทหารผู้ทรงเกียรติ ระเบียบเป๊ะ “พวกเธอรอก่อน เดี๋ยวฉันมา”
“ไปไหนยัยพราว กำลังคุยกันสนุกเลย เธอยังไม่ได้บอกเลยนะ ไปอยู่เมืองนอกมาหลายปีเก็บฝรั่งหล่อๆ ได้กี่คน”
พราวพิณหันมายิ้มสวยแล้วตอบ “ไม่บอก แต่หล่อทุกคน” เธอพูดไปแบบนั้นทั้งที่จริงแล้ว เธอไม่ได้เปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟันแบบที่ใครมอง มันอาจจะเป็นเรื่องประหลาดในสายตาของคนอื่นก
