“อนันตา ใจเย็นสิ”
เขายังไม่อยากบอกว่าตอนนี้รู้อะไรมาบ้าง เขารู้สึกผิด เหลือจิกซอว์อีกเพียงชิ้นเดียว แล้วเขาจะอธิบายให้เธอฟัง “ฉันต้องทำดีกับเธอและลูกให้มาก ฉันยังจำวันที่เธอลากกระเป๋าออกจากคฤหาสน์ไปได้ดี” โคล์ยังจำภาพที่เธอเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกไปจากเขากลางดึก อนันตาเดินออกไปพร้อมกระเป๋าล้อลากหนึ่งใบ ดวงหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา มือบอบบางปาดป่ายน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุดไปตลอดทาง สลับกับเสียงสะอื้นไห้ปิ่มจะขาดใจ
โคล์จับมืออนันตาแล้วบีบเบาๆ “แต่เธอไม่รู้หรอกว่าฉันแอบขับรถตามเธอไปตลอดเส้นทาง จนเธอถึงสถานีรถไฟใต้ดิน พอฉันมั่นใจว่าเธอปลอดภัยแล้วถึงได้ขับรถกลับไป”
อนันตามองเขาอย่าคาดไม่ถึง
“ฉันผิดต่อเธอกับลูก แล้วฉันกำลังแก้ไขมัน ขอเพียงเธอเชื่อมั่นในตัวฉัน”
อนันตาเบือนหน้าหนี ยิ่งทำให้โคล์รู้สึกผิดกับเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้มากขึ้นไปอีก
“คุณทำเหมือนฉันไม่ใช่คน ไม่มีหัวใจ คิดอยากจะไล่ก็ไล่”
