“ฉันดีใจมากรู้ไหม ดีใจที่เรามีวันนี้ วันที่เธอเป็นแม่ของลูกฉัน เป็นภรรยาของฉัน ได้ใช้นามสกุลร่วมกับฉัน”
ลินินอมยิ้มฟังเขาแล้วก็ใจอิ่มเอม เธอเองก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ หลังจากตัดใจพาตัวเองและลูกจากมา ก็ไม่มีความคิดความหวังนี้เหลืออยู่อีก
“หึ เมื่อก่อนใครกันที่บอกว่า ฉันเป็นได้แค่นางบำเรอ รอเวลาโละทิ้ง” เธอย้อนคืน
“โธ่... ตอนนั้นฉันปากไม่ตรงกับใจนี่ ถ้าฉันไม่สวมบทไอ้หื่นโหดโคตรเลว ฉันจะได้เธอมาครอบครองเหรอ”
ปรัชญ์ไล่หอมแก้ม ไล่จูบไปทั่วใบหน้างาม ก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากหวาน เขาจูบเธออย่างดุดันจนเธอครางประท้วง ผลักเขาออกห่างหายใจหอบ
“อื้อ ฉันรู้แล้วตาบ้า ไม่ต้องมาหื่นใส่เลย กลับไปขับรถเถอะ เดี๋ยวไปไม่ทันนัดหมอนะ”
“ก็ได้ๆ ถ้าไม่ห่วงว่าจะผิดนัดนะ ฉันจะกอดเธอ หอมเธอ จูบเธอนานๆ เลย นางลินิน รัศมีปกรณ์ ฟอด...”
เขาบ่นอย่างเสียดาย หอมแก้มนุ่มส่งท้ายอีกฟอดใหญ่ ก่อนจะทำหน้าที่สารถีพาเธอไปยังโรงพย
