“ฉันไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆ ในวันนี้นะ นายปอนด์”
ลินินหันมามองหน้าปรัชญ์ ประคองดวงหน้าหล่อเหลาของเขาในอุ้งมือน้อย ก่อนจะเขย่งตัวยื่นหน้าไปจูบเขาก่อน ทำเอาคนที่ถูกจู่โจมนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสนองตอบด้วยจุมพิตแสนหวานดูดดื่ม
“วันนี้จะเป็นที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเช่นกัน”
ปรัชญ์เอ่ยเสียงนุ่ม แล้วแตะริมฝีปากบนหน้าผากมนของเธอ กดจมูกบนแก้มนวลสองข้างอย่างแสนรัก แล้วดึงร่างงามมากอดไว้ หัวใจอิ่มเอมด้วยความสุข เหมือนวันนี้คือวันที่เขาและเธอรอคอยมาตลอดชีวิต
สองหนุ่มสาวพากันขี่รถมอเตอร์ไซค์มาส่งที่ร้านเช่า ก่อนจะขึ้นเรือเดินทางออกจากเกาะในช่วงเย็น พอถึงฝั่งพัทยาปรัชญ์ขับรถพาลินินกลับมายังกรุงเทพ เขาจอดที่หน้าปากซอยทางเข้าไม่ยอมเลี้ยวรถเข้าไป
“ไม่อยากไปส่งเธอเลย อยากอยู่กับเธอนานๆ”
เขาดึงร่างงามมากอดไว้ ซบหน้าซุกไซ้ซอกคอ สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นของเธออย่างอาวรณ์ เ
