“เจ้าน่ะหรือรังแกง่าย” เขาเชยคางนางขึ้น จ้องดวงตาคู่งามด้วยความรักใคร่ นางอยู่ใกล้ชิดเขาเพียงนี้แต่เขาต้องหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรมากกว่านี้ “เจ้ากำลังทรมานข้าอยู่มากกว่า รู้หรือไม่ หากเจ้าตัดสินใจบวชเป็นชี ข้าคงต้องทำเรื่องผิดศีลธรรมด้วยการศึกชีอย่างเจ้ามาเป็นชายา แต่โชคดีที่เจ้าก็ยังไม่ได้เดินไปทางธรรม”
“พิษรักทำให้ท่านพูดจาเพ้อเจ้อ ข้าไม่อยากฟังแล้ว” นางบอกอายๆ แล้วรีบกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปเปิดประตูออก แต่ขายังไม่ทันก้าวออกไป องครักษ์เงาของเขาก็มาขวางนาง
“อย่ายุ่ง” เสียงฉินจิ้นเหอตวาด ครู่เดียวเงาร่างสายหนึ่งก็หายไป หลินหลินผินหน้ากลับมามอง เห็นแต่ร่างสูงมั่นคงเดินเอามือไพล่หลังตรงมา
“ข้าจะกลับจวนท่านยาย”
ฉินจิ้นเหอยิ้ม แต่ดวงตามีแววหม่นมัว “ข้าจะไปส่งเจ้ากลับจวนสกุลหลวนเอง จากกันครั้งนี้ไม่รู้ว่านานเท่าใดถึงจะได้พบกัน แต่ข้าจะรีบไปรีบกลับ หลังจากข้ากลับมาเจ้าจะต้องเป็นฮองเฮาของข้าแต่
