“ท่านอ๋องจะเล่าเรื่องคังกงกงกับเซียวลี่อินให้ข้าฟังได้หรือยังเพคะ” นางถามถึงสิ่งที่อยากรู้ทันที
ฉินจิ้นเหอยิ้ม เลื่อนถ้วยชาที่เขารินจากกาให้นางด้วยตัวเอง
“เจ้าใจร้อนนัก ดื่มชาให้หายคอแห้งก่อนเถอะ เมื่อครู่เจ้าใช้เสียงไปไม่น้อย”
“ก็ใช่น่ะสิ คนขับรถม้านั่นก็แปลก ข้าเรียกออกดังเหตุใดจึงไม่ได้ยินเสียงข้า”
เพราะเงินไม่น้อยของอ๋องอย่างข้าอุดหูเจ้าคนนั้นยังไงเล่าแต่เขาไม่ได้พูดออกมา สีหน้าปรากฏเพียงรอยยิ้มบางๆ
ฉินจิ้นเหอหยิบถ้วยชามาดื่มท่าทางผ่อนคลาย มองนางผ่านขอบถ้วยด้วยแววตาเรียบเฉยแต่มุมปากมีแววขบขันนางคงโมโหมาก
“เอาเถอะใจเย็นๆ ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเดินกลับไปหรอก เดี๋ยวข้าให้ยืมม้า”
“ข้าเอ่อ...ข้าขี่ม้าไม่เป็น”
ฉินจิ้นเหอแสร้งชักสีหน้ารำคาญ “อะไร ม้าเจ้าก็ขี่ไม่เป็น เดือดร้อนข้า ต้องให้ยืมตัวข้าขี่ม้าพาเจ้ากลับไปใช่หรือไม่”
“ท่านก็ให้บ่าวของท่านทำหน้าที่นี้ก็ได้นี่เจ้าคะ”
ฉินจิ้นเหอสะบั
