สองพ่อลูกสกุลหลวนก้มหน้าแต่ไม่ยอมคุกเข่า ยิ่งสร้างความโมโหให้กับฉินซือเฉิงเป็นอย่างมาก ขณะที่ฉินจิ้นเหอเพิ่งเข้ามาถึง
“ถวายบังคมฝ่าบาท....”
“ไม่ต้องมากพิธี เจ้าเก้าข้ากำลังขอร้องให้สองพ่อลูกสกุลหลวนรับหน้าที่สำคัญปราบข้าศึกชายแดนใต้แต่เขากล้าขัดคำสั่งข้า โทษควรเป็นเช่นไรดี”
“ฝ่าบาทโปรดพระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ฉินจิ้นเหอมองไปที่สองพ่อลูกที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร สมแล้วที่เป็นชายชาตรี ไม่ก้มหัวให้ทรราช “ท่านรองแม่ทัพหย่งสือและท่านรองแม่ทัพหย่งเล่อต้องเห็นแก่ต้าชิงอย่างไรเสียก็ไม่สามารถทนมองต้าชิงต้องสูญเสียดินแดนให้แก่ศัตรูได้แน่”
คำพูดนี้ช่างเสียดแทงใจของคนเป็นทหาร อย่างไรเสียทั้งหย่งสือและหย่งเล่อก็รักแผ่นดินต้าชิง ความเอนเอียงในใจก็เริ่มเกิดขึ้น
ฉินซือเฉิงหรี่ตามองสองพ่อลูก แล้วพูดขึ้น “ท่านคงไม่สบายใจที่ข้าอาจใจร้ายกับสกุลจางไปบ้าง แต่ถ้าท่านสองคนพ่อลูกยอมออกศึกครั้งนี้ ข้าจะมอบตำแหน่งฮู
