สองเพื่อนยังคงให้กำลังใจซึ่งกันและกันเสมอ นามิเป็นคนพูดน้อยต่างจากดาหวันที่มีเรื่องเล่ามากมายจรรโลงใจให้อีกฝ่ายขบขัน
"เมื่อไหร่เราจะได้ออกไปจากที่นี่กันนะ" น้ำเสียงอ่อนดาหวันพูดอย่างมีความหวัง
"ดาหวันอาจจะโชคดีได้ออกไปก่อนใครก็ได้นะ"
"สมมุติว่าเราได้ออกไปเราจะทำทุกวิถีทางให้นามิออกมาอยู่ด้วย"
"ขอบใจนะ"
แม้รู้ว่าที่พูดจะแทบไม่มีความเป็นไปได้เนื่องจากค่าตัวที่นี่ซื้อขาดราคาสูงมากเรียกได้ว่านักธุรกิจระดับตัวท็อปยังไม่อาจเอื้อม
ห้องครัว
"ฮือออ อึก อือ"
เสียงร้องไห้ระงมท่ามกลางการปลอบโยนของเพื่อนร่วมงาน แม่ครัวคนทำอาหารทรุดลงเมื่อรู้ถึงการตายของสามีผู้ที่ทำหน้าที่ขับรถ แม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้วแต่แรกว่าวันนี้จะมาถึงก็ตาม
"คุณลุงบอกว่ารักคุณป้ามาก และ จะอยู่ในใจเสมอ" นามิกล่าวขึ้นพร้อมยื่นรูปถ่ายให้ "เขาฝากมาให้ค่ะ"
"ฮึกกก ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ"
"เสียใจด้วยนะคะ"
"ขอบคุณค่ะ ฮือออ"
ในน
