"ก็ตามนั้นแหละมีคนซื้อไปในมูลค่าที่สูงลิบลิ่ว แต่เขาเลือกใช้เพียงดวงตา" น้ำเสียงเย็นชาพูดคุยลอดผ่านที่กั้น
"ทำไม ฮึกกก คุณถึงเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!!"
"ระวังปากหน่อยแม่สาวน้อย"
"ฉันต้องการพบดาหวัน ฮือออ เธออยู่ไหน?!"
นามิใช้อำนาจต่อรอง เธอรับงานและทำให้หลายคนพอใจจึงสามารถเข้าไปหาดาหวันได้ในห้องปิดขัง
แกร๊ก
"ใคร..ออกไปนะ ฉันไม่กินอะไรทั้งนั้น"
"ดาหวัน"
"นามิ"
ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคย ดาหวันรีบหันหน้าเข้ากำแพงเธอใช้มือคลำทางได้จนชิน
"วันนี้ไม่ทำงานเหรอมาทำไม" น้ำเสียงใสเอ่ยถามทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "นามิต้องรีบเก็บแต้มนะจะได้ตามเราออกไป"
"ฮือออ ดาวัน"
"อย่าเข้ามานะขอร้องละ"
"ดาหวัน..."
ตอนนี้เพื่อนใส่แว่นตาสีดำ เพราะสูญเสียการมองเห็นถาวร นามิดึงมือมาปิดปากร้องไห้ เวทนาความใสซื่อภายในจิตใจ ก่อนจะตรงดิ่งโผกอดดาหวันแน่น
"ไม่เป็นไรนะ ฮือออ เราจะพาเธอไปจากที่นี่เองนะดาหวั
