สึนามิซัดรัก

บทที่2.เสียงเรียก[คุ้ยขยะ..]

ชีวิตของผู้คนล้วนมีความหมาย ในทุกเช้าต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อทำมาหากิน แต่โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาล สวรรค์จึงสอดส่องได้ไม่ทั่วถึง

มุมซอกตึกเก่าแห่งหนึ่ง มีสองแม่ลูกอาศัยอยู่ใต้ราวบันได มีเพียงกล่องลังกระดาษปูพื้นเอาไว้พร้อมกับท่อนไม้ใช้หนุนนอน ส่วนผ้าห่มก็เป็นกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าที่เก็บมาได้ตามถังขยะ

"แม่ค่ะนามิได้ไก่ทอดมาด้วย"

"ลูกกินเถอะแม่อิ่มแล้ว"

"แต่วันนี้หนูยังไม่เห็นว่าแม่กินอะไรเลย"

"ก็ตอนที่นามิไปโรงเรียนไงแม่กินแล้วละ"

รอยยิ้มของแม่สดใสพลางใช้มือลูบผมยาวสลวยของลูกสาวอย่างใส่ใจ

"วันนี้หนูได้เรียนอะไรบ้างเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ" แม่ยังคงถามต่อ

"เรียน กอ.ไก่ถึง ฮอ.นกฮูก ตะ แต่"

"แต่อะไร"

"เปล่าค่ะสนุกมากเลย"

เด็กน้อยยิ้มจนตาหยี ก็แน่ละสิ..เพราะเธอกำลังปิดบังเรื่องบางอย่าง เนื่องจากไม่มีบัตรหรือจะเรียกว่าเป็นคนต่างด้าวที่ลักลอบเข้ามา จึงทำได้เพียงแอบเรียนอยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งบางครั้งก็ไม่ได้ยินคุณครู อีกทั้งลำพังเงินจะกินข้าวยังไม่มี ไก่ทอดที่พูดถึงก็ได้จากเศษซากถังขยะ

หยดน้ำร่วงลงมาจากบันไดเนื่องจากคืนนี้ฝนตก สองแม่ลูกนอนกอดกันกลม เด็กน้อยตัวสั่นเสาพึมพำเสียงแผ่ว 'แม่จ๋าหนูหนาว อึกกก'

เช้าวันต่อมา

หลากหลายชีวิตต่างทำงานใช้ชีวิตอย่างปกติสุข ช่วงนี้เป็นเทศกาลหยุดยาว นามิจึงไม่ได้ไปแอบเรียนอย่างเคย

งิก งิ้ง "เจ้าหมาน้อย"

ทันทีที่เห็นสุนัขเปียกปอนนอนคดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ นามิจึงรีบไปอุ้มเอาไว้กอดแนบแน่น

ดวงตาใสซื่อจ้องมองสิ่งมีชีวิตตรงหน้าอย่างเอ็นดู เธอรีบค้นในถังขยะนำน้ำดื่มก้นขวดเทใส่มือเพื่อให้สุนัขตัวนี้ดื่มกิน

"หิวล่ะสินะ..อิอิ ไม่รู้ว่าแม่จะได้อะไรมาบ้าง ถ้ามีของกินเยอะจะแบ่งให้"

"นี่เธอ!!"