สึนามิซัดรัก

บทที่3. โรงงานปิดตาย [กฎใหม่]

เสียงเรียกห่างออกไปทำให้เด็กน้อยหันขวับจ้องมอง เด็กชายที่ดูจะอายุมากกว่าหลายปียืนจดจ้อง ก่อนจะตะเบ็งเสียงแข็งใส่

"เธอทำอะไรกับหมาของฉัน?!"

"เปล่านะคะหนูแค่คิดว่ามันหิวเลยเอาน้ำให้ดื่ม แต่หนูไม่รู้จะใส่ไว้ตรงไหนเลยเอามือรองเฉยๆ มะ มันจะได้กินได้"

"____"

เด็กชายดูเหมือนจะเข้าใจแต่เขาห่วงใยหมาตัวนั้นมากกว่า จึงรีบเดินไปคว้ากลับมาไว้ในอ้อมอก

"ท่าโร่คราวหน้าอย่าวิ่งจากรถอีกนะ"

"มันชื่อทาโร่หรือคะน่ารักจัง"

เด็กน้อยเอ่ยถามแต่ทันทีก็ต้องหุบยิ้มมุมปากเพราะสายตาเขาดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

นามิพูดโดยไม่สบตา "คนอะไรน่ากลัวชะมัด"

หลังจากแยกย้ายกันไป เด็กน้อยก็กลับใต้บันใดเพื่อไปหาแม่ดังเดิม แต่พอจะถึงก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่โดยที่กำลังพูดคุยบางอย่างกับแม่

"นี่ลูกสาวฉันเองชื่อ สึนามิ หรือเรียกนามิก็ได้" แม่แนะนำ "เพราะพ่อของนามิเป็นคนญี่ปุ่นจึงตั้งชื่อแบบนี้ให้ก่อนเขาจะตาย"

"น่ารักจังเลยไม่แพ้คุณ ฮ่าๆ"

"ชมเกินไปแล้วละค่ะ"

"ข้อเสนอเมื่อสักครู่พอจะไหวไหมครับ"

แม่จ้องหน้าลูกสาวตัวน้อยที่ยืนห่างออกไป ก่อนจะถอนหายใจพูดตอบกลับ

"ฉันมีลูกสาวคนเดียว อยากให้นามิมีอนาคตที่ดีพร้อมทั้งมีบัตรประชาชน คุณแน่ใจใช่ไหมว่าเจ้าของโรงงานจะจัดการได้ทุกอย่าง"

"แน่นอนครับเรื่องลูกสาวที่น่ารักของคุณเราจะดูแลและจัดการให้มีชื่อ มีที่อยู่ เสมือนคนไทยคนหนึ่งอย่างถูกกฎหมาย"

เมื่อผู้เป็นแม่ตัดสินใจทำบางอย่างที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าใครจะคาด เธอตกลงแลกชีวิตที่เหลือเพื่อให้ลูกสาวมีอนาคตที่แตกต่าง

ประตูสนิมสีเทาเงาวับเปิดออกกว้าง เห็นตึก และ โรงงานหลายหลัง แต่เมื่อก้าวพ้นประตูเข้าไป จะไม่มีใครได้กลับออกมา..

หลายวันผ่านไป

นามิได้เรียนหลังสือโดยมีผู้หญิงคนหนึ่งคอยสอน เธอได้นั่งรวมกับเด็กคนอื่นที่พ่อแม่ทำงานในโรงงานแห่งนี้ด้วย แต่เด็กน้อยช่างขี้สงสัย เธอมักสำรวจพื้นที่ไกลใกล้ แต่กลับพบบางอย่าที่ผิดปกติหลายอย่าง

ในห้องพักคนงานจะแบ่งล็อกแคบๆ ให้อยู่กันเป็นครอบครัว หากครอบครัวไหนสมาชิกมากก็แทบจะไม่มีช่องว่างให้หายใจ แต่สองแม่ลูกได้ทำเลดีอยู่ติดกับด้านหลังมีต้นไม้

"แม่จ๋าาา ทำไมที่นี่ถึงสูงมากเลย กำแพงเท่าตึกสองชั้นแน่ะ อีกอย่างไม่มีช่องหรือรูอะไรให้ลอดออกไปข้างนอกด้วย" เสียงหวานพูดแถมสีหน้างุนงงก่อนแม่จะตอบกลับ

"คงเพราะที่นี่คนเยอะแยะ อีกอย่างก็มีประตูเข้าออกทางเดียวไง"

"จริงเหรอคะ"

"จริงสิลูก แม่จะโกหกทำไม"

ผู้เป็นแม่ได้แต่ปลอบกอดลูกสาวเอาไว้ แม้จะรู้ว่าโรงงานแห่งนี้เป็นสถานที่ปิดตาย ใครที่จะออกไปได้ต้องมีใบอนุญาตจากนายใหญ่เท่านั้น

"A B C" เสียงท่องหนังสือของนามิ ซึ่งตัวน้อยเป็นเด็กฉลาดที่เรียนเก่งแซงหน้าเด็กรุ่นเดียวกันไปมาก แต่สายตากดดันของคนสอนนั้นทำให้เธอไม่สบายใจหนัก

"คนนั้นเหรอเรียนเก่งที่สุด"

"ใช่ค่ะเธอชื่อ ด.ญ สึนามิ อายุเจ็ดปวดเกือบแปดขวบ"

"แบบนี้พวกฝรั่งมันชอบ ฮึฮึ"

ชายหญิงพูดคุยกันพลางยืนจ้องมองไปยังเด็กน้อย

คนที่สอนเธอมองตาละห้อยคล้ายมีบางอย่างในใจท่วมท้นที่ไม่สามารถเอ่ยได้

หลายวันผ่านไป

"ถึงเวลาแล้วนะครับ"

"ฉันต้องทำมันเองหรือคะ.."

"ใช่ครับเพราะการทำแบบนี้จะถือว่าคุณนั้นเต็มใจ และ ทำด้วยมือตัวเองมันดีที่สุดจะได้ไม่เกิดปัญหาตามมาทีหลัง"

"ค่ะ"

"ส่วนนี่สูติบัตรของลูกสาวคุณทางเราจัดการยัดเข้าระบบเรียบร้อยแล้ว"

แม่คว้ากระดาษพลางน้ำตาไหล ลูกสาวที่รักดั่งยอดดวงใจจะมีชีวิตเหมือนกับใครคนอื่น แต่สิ่งที่ต้องแลกช่างสุดทนฝืน

"มีดนี้คมที่สุดคุณจะเจ็บน้อยมาก หลังจากนั้นเราจะส่งทีมรักษาเข้ามาช่วย" ชายตรงหน้าส่งยิ้มให้อย่างเรียบเฉย "แต่ตอนที่ตัดขา คุณจะต้องให้ลูกสาวนั่งอยู่ด้วย เพราะนั่น..เป็นกฎใหม่ครับ"

"!!!!"