เจียวเหอกุมมือของนางเอาไว้ พร้อมทั้งมองนางอย่างลุ่มลึก
“เถาเถา เจ้ารู้สิ่งใดมา เจ้าถึงได้คิดว่าข้าจะต้องแต่งถังจินเซียนเป็นภรรยา แล้วต่อไปข้าจะต้องทอดทิ้งเจ้า เจ้าบอกข้ามาเถิด”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไรเล่า อย่างที่ข้าเคยบอกท่าน ต่อไปหากท่านพึงใจสตรีคนอื่น ต่อให้ไปใช่ถังจินเซียนข้าเองก็จะยอมหย่า...โอ๊ยยย” เจียวเหอกัดริมฝีปากของนางจนบวมเป่ง “ท่านมันบ้า!!! เหตุใดถึงได้ชอบกัดข้านัก”
“ดูเจ้าพูดเข้า ข้าเคยพูดหรือว่าจะหย่ากับเจ้า เหอะ หรือเจ้าคิดเช่นที่เคยพูดกับอาเจี้ยนไว้จริงๆ ที่เจ้าจะหาบุรุษคนใหม่ที่รูปงามกว่าข้า ฉลาดกว่าข้า”
“ท่านรู้ได้ไง ว้ายยยย”
“ข้าอยากจะรู้ ต่อไปเจ้ายังจะกล้าคิดเช่นนี้อีกหรือไม่”
ไหน้ำส้มสายชู (หึงหวง) ของเจียวเหอแตกส่งกลิ่นไปทั่วห้อง เขาพลิกตัวขึ้นครอมเฟยเถาเอาไว้แล้วลงโทษนางตลอดช่วงบ่ายโดยไม่ปรานี เสียงร้องประท้วง เสียงครางหวานดังไปทั่วห้องนอน แม้แต่ไป๋ไป๋มันยังต้องหนี
