คามินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แด๊ดก็คิดถึงพี่นัทเหมือนกัน ที่แด๊ดทำแบบนั้นก็เพื่อความปลอดภัย” ไม่มีใครรู้เรื่องของเขากับนัทมนเธอจึงปลอดภัยเมื่อถูกส่งกลับไปที่ประเทศไทย
“ผมห่วงพี่นัทมาก เพราะพี่นัทไม่ค่อยสบาย ร่างกายก็อ่อนแอ”
“พี่นัทไม่ค่อยสบายอย่างนั้นเหรอจาคอป”
คามินทวนเสียงสูงตลอดเวลาทั้งสองคนอยู่คนละทวีปจาคอปรู้ได้ยังไงว่านัทมนไม่สบาย
“ลูกรู้ได้ยังไงว่าพี่นัทเขาไม่สบายในเมื่อไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือน”
จาคอปเอียงคอมองบิดา “ก็ก่อนที่ผมจะไม่ได้เจอพี่นัท ผมเห็นพี่นัทเขาอ๊วกทุกวันครับแด๊ด”
จาคอปไม่พูดเปล่าแต่สาธิตอาการของนัทมนให้บิดาดูเป็นตัวอย่าง “พอกินอะไรเข้าไปพี่นัทก็”
“ฮึก...แหวะ ...แหวะ”
“อะไรนะ” คามินรู้สึกว่าฝ่ามือของเขากำลังเย็นเฉียบ
เด็กน้อยเลียนแบบจนเหมือนจริงทำให้คามินยืนตัวแข็งนิ่ง แล้วทวนเสียงสูง “ทั้งอ๊วก ทั้งแหวะ ซวยแล้วสิ”
เพราะความวุ่นวายทำให้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เ
