ผู้เป็นแม่เผยแววตาคล้ายแฝงความรู้สึกชนิดหนึ่งไว้แม้จะรู้สึกเป็นกังวล แม้จะอยากรู้ แต่ก็ไม่กล้ากวนใจรบเร้าให้นัทมนเล่าอะไรให้ฟังในตอนนี้เพราะลูกสาวคนนี้คือเสาหลักของครอบครัว นัทมนมีความเป็นอยู่ที่ลำบากตั้งแต่เล็กโชคดีที่หัวดีสอบได้ทุนของมูลนิธิหนึ่งส่งไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกกระนั้นก็ไม่ได้มีความเป็นอยู่สบาย หญิงสาวทำงานทุกอย่างหนักเอาเบาสู้เพื่อหาเงินส่งมาจุนเจือทางบ้านตั้งแต่เป็นนักศึกษาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้
เมื่อเห็นลูกสาวกลับมาเมืองไทยแล้วซ่อนตัวเงียบๆ อยู่ในห้องหลายวันคนเป็นแม่เกิดความกังวลใจแต่นัทมนบอกว่าไม่มีอะไร แค่เหนื่อยจากการเดินทาง แต่วันนี้เมื่อเห็นลูกสาวลุกขึ้นมาแต่งตัวสวยแล้วยังออกมาช่วยขายขนมหวานที่หน้าร้านทำให้คนเป็นแม่เบาใจคงจะไม่มีอะไรจริงๆ
2 เดือนต่อมา
“แม่ค้า เอาขนมบัวลอยมะพร้าวอ่อนไข่เค็มถ้วยนึงค่ะ”
“ได้ค่ะ นั่งรอซักครู่นะคะ”
นัทมนรู้ว่าฝีมือทำขนมของมารดาอร
