“ไม่ต้อง ทายาเสร็จแล้วใช่ไหม ผมจะได้ไปดูจาคอป ส่วนคุณก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ” คามินตัดบท ยืดกายเต็มความสูงแต่ต้องชะงักฝีเท้าที่จะออกเดินเพราะเสียงเรียกของนัทมนดึงไว้
“คุณคามิน ฉันขออธิบายนิดหนึ่งนะคะ ถึงคฤหาสน์คุณจะสวยแค่ไหน แต่ไม่มีเด็กคนไหนชอบเดินชมคฤหาสน์ มากกว่าชอบดูสัตว์หรอก ฉันเห็นว่าไม่มีอะไรทำ ก็เลยพาจาคอปมาขี่อูฐเล่นฆ่าเวลา”
“ใช่ครับแด๊ด พี่นัทร้องโยเยจะขี่อูฐให้ได้ ผมเลยต้องมาขี่อูฐเป็นเพื่อน” เป็นเสียงเล็กใสของจาคอปที่วิ่งเข้ามาหาคนเป็นพ่อหลังจากดูอูฐเบื่อแล้ว
“อะไรกันจาคอป ใครกันร้องโยเย” นัทมนคราง เธอเจอฤทธิ์ลูกชายตัวแสบของเขาอีกแล้ว ครั้นจะแก้ต่างด้วยการเถียงกับเด็ก ก็คงไม่น่าดูได้แต่ยอมตกเป็นจำเลยทางสายตา
คามินหันมามองนัทมนแล้วส่ายศีรษะ ราวกับระอาในพฤติกรรม
“เอาล่ะ แด๊ดจะพาจาคอปขี่อูฐเองนะครับ แต่ว่าครั้งต่อไปจะขี่อูฐอีก ก็ต้องมาบอกแด๊ดก่อนเข้าใจไหม ที่นี่มีทั้งอูฐและม้า”
