บทที่ 6 วันแรกก็มีเรื่องเลย
1378 Words
บทที่ 6
วันแรกก็มีเรื่องเลย
มหาวิทยาลัยเอกชน
ฉันนั่งรถปอร์เช่สีแดงแปร๊ดเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยมีคนขับรถส่วนตัวชื่อว่าพี่ริว ตอนนี้พี่ริวกำลังโทรคุยกับเพื่อนเพื่อนัดเจอกันเอางานไปส่งให้อาจารย์
รถปอร์เช่สีแดงแปร๊ดขับมาจอดอยู่หน้าตึกคณะบริหาร ฉันยังคงนั่งอยู่ในรถไม่กล้าเปิดประตู ส่วนพี่ริวลงไปยืนคุยกับเพื่อน พอเขาสะกิดไหล่แล้วชี้มาที่รถคงจะเห็นเงาตะคุ่มตะคุ่มของฉันนั่งอยู่ด้านในเหมือนผีแม่ย่านาง
ปึก!
"แล้วทำไมไม่ลงมา นั่งบื้ออยู่ทำไม!"
"ก็รอคนขับรถมาเปิดประตูให้ไงคะ ฉันเป็นลูกคุณหนูนั่งรถหรูมาเรียนค่ะ"
"นี่เธอให้ฉันมาเป็นคนขับรถเธอหรือไง ยัยบ้านนอก!"
"ก็ขับมาทั้งทางแล้วพี่จะมาโวยวายอะไรเนี่ยพี่ริว"
ฉันเดินลงมาจากรถเพื่อยกมือไหว้ย่อเพื่อน ๆ ของพี่ริวจนเข่าติดพื้น พี่คนหนึ่งรีบนั่งคุกเข่าเพื่อรับไหว้ฉัน เห็นแล้วตลกมาก
"สวัสดีค่ะ"
"โถ ๆ ๆ น้องสาว ไม่ต้องไหว้ขนาดนี้ก็ได้ครับ"
"ยัยนี่มันบ้านนอกพวกมึงอย่าไปสนใจ เอางานไปส่งอาจารย์เถอะ ส่วนเธอก็ไปตามทางของเธอ บ่ายโมงตรงมาเจอกันตรงนี้"
พี่ริวกับเพื่อนเดินกอดคอเข้าไปในตึก ฉันมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะทำยังไงจึงเดินตามพวกพี่ริวขึ้นมาบนตึก เหมือนเพื่อนพี่ริวจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงเดินขึ้นมา เขาจึงหันไปบอกพี่ริวให้หันมาดูฉันหน่อย
"จะเดินตามฉันมาทำไม เด็กปี 1 อยู่ชั้นล่างไม่มีสิทธิ์ขึ้นมาข้างบน"
"พี่จะให้ฉันไปตรงไหน ฉันไม่เห็นมีประตูห้องไหนเปิดเลย"
"ใจเย็น ๆ ครับ น้องมารายงานตัวใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ ฉันชื่อข้าวตังเป็นเด็กในบ้านระเบียงดาว"
"น่ารักจัง พี่ชื่อสิงห์นะครับ"
"เดี๋ยวพี่พาไปส่งครับ พวกมึงไปก่อนเลยเดี๋ยวกูพาน้องข้าวตังคนสวยไปรายงานตัวเอง"
พี่สิงห์เดินมาจับมือฉันออกมาจากกลุ่มพี่ริว ฉันหันไปมองพี่ริวทุกคนคงคิดว่าฉันจะส่งสายตาอ้อนวอนใช่ไหม ไม่ใช่ค่ะ! ฉันหันไปพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาจนพี่ริวขึงตาใส่ฉัน คิดว่ากลัวหรือไง เหอะ ๆ
ลงมาด้านล่างพี่สิงห์พาฉันมาที่ห้องสำหรับรายงานตัวและลงทะเบียนเรียน ฉันคิดว่าพี่สิงห์จะเดินกลับขึ้นไปหาพี่ริวแล้ว กลายเป็นว่าฉันเดินออกมาพี่สิงห์ก็ยืนอยู่หน้าห้อง มือขวาถือโทรศัพท์มือซ้ายล้วงกระเป๋า
"ขอบคุณนะคะพี่สิงห์ที่พาข้าวตังมารายงานตัว"
"มีอะไรก็ถามพี่ได้นะครับ พี่รู้ทุกซอกทุกมุมของมหาวิทยาลัย แม้แต่เรื่องใครคบกับใครพี่ก็รู้"
"อ๋อ... แบบนี้แถวบ้านข้าวตังเรียกว่าสอดรู้สอดเห็นค่ะ"
"___"!
"พี่สิงห์เป็นพวกสอดรู้สอดเห็นเหรอคะถึงได้รู้ดีจัง อุ๊ย! ข้าวตังขอโทษค่ะ เผลอพูดไม่ดีออกไปใช่ไหมคะ ข้าวตังไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ ข้าวตังหมายความว่าพี่สิงห์เก่งมากค่ะที่รู้เรื่องราวของคนอื่นแบบนี้ค่ะ"
"พี่ขอตัวขึ้นไปหาไอ้ริวก่อนนะครับ มันโทรมาตามแล้ว"
"ค่ะ"
เหมือนที่สิงห์จะทำหน้าเจื่อน ๆ ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร หรือที่ฉันพูดเมื่อกี้มันแรงไปหรือเปล่า แต่แถวบ้านฉันเรียกคนที่รู้เรื่องชาวบ้านแบบนี้ว่าสอดรู้สอดเห็นจริง ๆ นะ
ฉันเดินมานั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน นักศึกษาปี 1 บางคนก็เป็นลูกคุณหนูแต่งตัวดูดี๊ดูดี ชุดนักศึกษาก็เหมือนกัน แต่ทำไมของเขาใส่แล้วมันดูไฮโซ ตัดภาพมาที่ฉันสิเหมือนเด็กขายลูกโป่งตามงานวัดเลย
มันจะแปลกไปไหม ถ้าการมาของฉันในวันนี้มันทำให้ฉันไม่รู้จักใครเลย ไม่มีใครยิ้มให้ฉันเลยสักนิดเดียว ขนาดฉันยิ้มให้บางคนก็ทำหน้าเจื่อน ๆ เดินหนีไป หรือฉันทำอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า ขนาดกลุ่มนักศึกษาผู้ชายยังทำเหมือนกลัว ๆ ฉันเลย
"น้องเป็นเด็กรับใช้บ้านระเบียงดาวใช่ไหม?"
รุ่นพี่นักศึกษาเดินมาถามฉัน แถมยังมากันตั้งห้าคน ฉันพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มให้ทุกคน แต่ฉันกลับไม่ได้รอยยิ้มกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว
"ใช่ค่ะ พวกพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พี่เป็นผู้หญิงของริว"
รุ่นพี่นักศึกษาติดกิ๊บสีแดงฉูดฉาดพูดออกมาหน้าตาเฉย ฉันมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมองจากเท้าขึ้นไปถึงหนังหัว
"พี่ริวชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอเนี่ย"
"แบบนี้แบบไหน พูดให้มันดี ๆ นะ"
"ก็แบบพี่นี่ไงคะ ทั้งสวยทั้งมารยาทดี ดูสิพูดจาออกมาแต่ละคำน่าฟังมากค่ะ"
"อีเด็กเปรตนี่แกว่าฉันเหรอ!"
"เปล่านะคะ ข้าวตังไม่ได้ว่าอะไรพี่สุดสวยเลย พี่สุดสวยคิดไปเอง พี่ไม่ใช่คนไม่มีมารยาทนี่นา"
"ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องกับแกนะ แต่บอกเอาไว้ก่อนว่าริวคือผู้ชายของฉัน!"
"จะจำเอาไว้เลยค่ะว่าพี่ริวเป็นผู้ชายของพี่สุดสวย แต่ว่าเมื่อคืนก่อนผู้หญิงที่พี่ริวพามาไม่ใช่พี่สุดสวยนี่คะ เอ๊ะหรือว่าใช่ ข้าวตังจำไม่ได้ค่ะ"
"แกว่ายังไงนะ ริวพาผู้หญิงเข้าบ้านเหรอ!"
"อุ๊ย! นี่ข้าวตังพูดอะไรไป อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พี่สุดสวย แย่แล้วข้าวตังขอโทษค่ะ ไม่น่าพูดอะไรแบบนั้นไปเลย"
"ริว!"
พี่สุดสวยคนนั้นกำหมัดแน่น เธอเดินกระทืบเท้ากลับเข้าไปที่ตึกบริหารแล้วก้าวขาขึ้นบันได ลูกสมุนอีกสี่คนก็รีบวิ่งตามไป ไม่รู้ว่าพี่
ริวจะเคลียร์ปัญหานี้ยังไงนะ
ฉันมันก็เป็นเด็กซื่อ ๆ โกหกไม่เป็นด้วยสิ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพี่ริวก็เดินลงมาหาฉัน แถมยังมีผู้หญิงคนนั้นเดินตามมาติด ๆ ฉันหยิบแก้วน้ำปั่นขึ้นมาใช้หลอดคน ๆ มองทั้งสองคนทะเลาะกัน จนมายืนอยู่ตรงหน้าฉันทั้งคู่
"พูดมานะริว มันหมายความว่ายังไง!"
"อะไรของเธออีกวะ ก็คุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แต่ริวได้ส้มแล้วนะ!"
"เธอทำอย่างกับว่าไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน ในเมื่อเราผิดข้อตกลงก็ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกันอีก"
"ไม่!! ส้มไม่ยอม ยังไงริวก็ต้องรับผิดชอบ!"
พี่ริวทำท่าหัวร้อน เขายืนเท้าเอวมองมาที่ฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้ดื่มเผื่อพี่ริวจะใจเย็นลง
"น้ำส้มปั่นค่ะ อร่อยชื่นใจมาก ดื่มแล้วอารมณ์ดีเพราะป้าแกบอกว่าใส่ก***าค่ะ"
พี่ริวไม่สนใจเขาปัดแก้วน้ำออก แต่พี่ส้มกลับคว้าแก้วน้ำในมือฉันแล้วสาดใส่หน้าของพี่ริวเต็ม ๆ โถ่ถังน้ำฉัน
"เฮ้ย!"
"หืม!! น้ำของฉัน!"
ปัก!
ฉันปีนขึ้นมาบนโต๊ะแล้วกระโดดถีบพี่ส้มเต็มแรง จะด่าจะว่าฉันไม่โกรธ แต่มาทำน้ำฉันแบบนี้ฉันรับไม่ได้
"อีเด็กบ้าแกกล้าถีบฉันเหรอ!"
" ใครใช้ให้พี่มาแย่งน้ำในมือฉันไปล่ะ ฉันไม่ได้ให้พี่นะฉันให้พี่ริว แต่พี่ดันเอาน้ำของฉันไปสาดใส่หน้าคนอื่น พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง!"
"อีเด็กบ้า กูจะตบมึงให้จมเลย!!"
"ว้ายยย พี่ริวช่วยด้วยยย!!"
- Writer
