ลีโอนาโดยืนกอดอกอยู่ริมหน้าต่างภายในห้องทำงานของตัวเอง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเนื้อแก้มกระตุกเป็นริ้ว กลิ่นอายแห่งความปวดร้าวที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในหัวใจทำให้เลือดสดๆ ไหลโชกออกมาอีกครั้ง
“เธอตามมาหลอกหลอนฉันอีกทำไม พิมนรา”
ดวงตาคมกล้าแดงก่ำด้วยความทรมาน สองมือที่กุมขอบหน้าต่างเอาไว้กำแน่น ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในอาคารสูงไม่ได้ทำให้ไฟสวาทในกายดับมอดได้เลย
ตลอดเวลาที่เดินทางจากมา ไม่มีวินาทีไหนที่เขาไม่คิดถึงหรือไม่ต้องการหล่อน แม้ว่าอยากจะลืมเลือนสักแค่ไหนก็ตาม เขาเกลียดตัวเองนักที่ไม่อาจทำเป็นเฉยชากับหล่อนได้ ทั้งที่พิมนราไม่ได้คู่ควรกับความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
หล่อนเกลียดเขา หล่อนจงใจเดินเข้ามาปั่นป่วนชีวิตของเขา ผลักเขาให้ตกลงไปในบ่อตัณหาราคะจนไม่อาจจะปีนป่ายขึ้นมาได้ จากนั้นหล่อนก็ถีบหัวเขาส่งอย่างไร้ความเมตตา
“ฉันเกลียดเธอ พิมนรา!”
แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่ภายในใจลึกๆ
