วันต่อมา ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานพอดี พิมนราเดินหน้าเศร้ามายังลานจอดรถเพราะรู้ดีว่านิวัฒน์รออยู่
“ขอโทษนะวัฒน์ เรามาช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง”
ที่หล่อนมาช้าก็เพราะว่าแอบไปนั่งร้องไห้มานั่นเอง ซึ่งแน่นอนว่าดวงตาที่แดงก่ำของพิมนราทำให้เขาเดาได้ไม่ยากเลย
“ไม่เป็นไรหรอก วัฒน์รอพิมได้เสมอ”
พิมนรายิ้มเศร้าๆ ยืนรอรับหมวกกันน็อกจากนิวัฒน์ แต่เขาก็ไม่ยื่นมาให้หล่อนเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวันเสียที
“ขอหมวกเราด้วยวัฒน์”
นิวัฒน์ยิ้มเศร้าๆ “วันนี้พิมกลับเองเถอะนะ”
พิมนราเต็มไปด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วนิวัฒน์จะไม่ยอมให้หล่อนกลับบ้านเอง แม้ว่าหล่อนจะร้องขอยังไงก็ตาม
“พอดีวัฒน์มีธุระด่วนน่ะ พิมคงไม่เคืองนะ”
“ไม่หรอก งั้นวัฒน์ไปเถอะ”
หล่อนรู้สึกโล่งใจ และรู้สึกเป็นอิสระมากต่างหากที่ได้กลับบ้านด้วยตัวเองสักครั้ง
นิวัฒน์นิ่งไป ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “วัฒน์มีบางเรื่องจะบอกพิมก่อนไปน่ะ”
“พูดมาเถอะวัฒน์ เ
