"เฟย ไม่น่าไปทำอะไรแบบนั้นเลยลูก" พอเดินออกมา ครูแก้วก็ร้องไห้ เอื้อมตัวไปกอดเขาไว้จนตัวสั่น
"ไม่เป็นไรครับครูแก้ว ทุกอย่างจะได้จบ จะได้ไม่ต้องมีปัญหากันด้วย" เขาพูดอย่างคนใจเย็น แต่เต็มไปด้วย ใบหน้าที่เศร้าหม่น
"มีครั้งนี้ก็ต้องมีครั้งหน้าอีก ครูเสียใจนะ ที่เด็กดีอย่างเฟยต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ฮึก ๆ" ครูแก้วก็กระชับกอดเขาไว้แนบอกอีกครั้ง
"คนที่ไม่มีพ่อมีแม่ มีปากเสียงมากไม่ได้หรอกครับครู มีแต่จะเดือดร้อน" ชยกรก็พยายามกั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา
"เฟย ฟังครูนะ เฟยมีแม่" เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น ครูแก้วก็รีบปลอบใจในทันที
"มะ...แม่หรอครับครู..." เขาก็ถามพร้อมกับชะงักไป เขานี่นะมีแม่
"ใช่ ครูจะพาไปหาใครบางคน เรารีบไปกันเถอะ"
"..."
ณ โรงพยาบาล
ชยากรก็มองครูแก้ว กับผู้ชายที่นอนซม ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส อยู่บนเตียงห้องไอซียูสลับกัน อย่างไม่เข้าใจ
"พี่พจน์" ครูแก้วก็รีบเรียกพี่
