10 เหินห่างกัน
1609 Words
หลังจากที่ตกลงว่า จะเป็นคนมาดูแลงานแทนเฮีย รมิดาก็เอาแต่คิดว่าจะทำยังไง ให้ทำงานได้เสร็จเร็วที่สุด
ถึงแม้ว่าช่วงหลังมานี้ เธอกับเฮียเฟย แทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะเขาเอาแต่หลบหน้า จนเป็นเธอเองที่งอน และไม่อยากเจอเขา เพราะรู้สึกถึงความเสียใจของตัวเอง จากการกระทำของคนเฉยชา และเหมือนไม่เคยสนใจอะไรเธอเลยแบบเขา
ณ บ้านพักตากอากาศ
เมื่อมาถึงบ้านพักตากอากาศของปริญ ที่อยู่ติดกับท่าเรือขนส่ง รมิดาก็เจอกับชยกรที่เดินสำรวจบ้านอยู่พอดี
โดยที่เธอกับเขา จะได้พักบ้านหลังเดียวกัน ซึ่งในใจลึก ๆ เธอก็รู้สึกดีมากตรงนี้ ความใฝ่ฝันที่จะได้อยู่ ใกล้กับคนที่ตัวเองรัก มาวันนี้มันเป็นจริงแล้ว
เขาและเธอมองหน้าสบตากัน ความรู้สึกมากมายมันพรั่งพรูออกมา เขารู้สึกจุกแน่นไปทั้งอก ยิ่งเห็นใบหน้าสวยนี้ เขายิ่งรู้สึกคิดถึง จนเขาเองที่พูดกับเธอก่อน ด้วยท่าทางที่กระอักกระอ่วนใจ
"เอ่อ...ระหว่างที่อยู่ที่นี่ คุณหนูพักห้องนั้นนะครับ ห้องตรง..." ชยกรพูดยังไม่ทันจบประโยค คุณหนูของเขาก็คว้าเอากุญแจห้องจากมือไป และรีบเดินไปหาเพื่อนของเธอทันที ด้วยท่าทางที่ประชดประชัน คนที่เอาแต่มองเธออยู่ ก็ได้แต่ถอนหายใจ อย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้
เขารู้ดีว่าเธองอนและน้อยใจ ที่เขาปฏิบัติกับเธอด้วยท่าทางที่ห่างเหิน แต่ด้วยเพราะความเหมาะสม ทำให้เขาไม่อยากทำอะไรที่มันเกินเลย ถึงแม้จะอยากอยู่กับเธอ อยากใช้ชีวิตเหมือนคนรักอยากแสดงความต้องการอย่างคนรักแบบที่เธอทำ แต่ด้วยสถานะของเขา มันก็ทำเอาเขาก็ไม่กล้าจริง ๆ
"เจิน แกทำไมทำแบบนั้นกับคุณเฟย" รรินดาก็ถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหน้าชยกรดูหงอยลง เพราะกิริยาของเพื่อนรักที่ทำแบบนั้น
"ช่างเขาเถอะ ฉันไม่อยากคุยกับเขานาน เรารีบไปเปลี่ยนชุด ไปเดินเล่นที่ชายหาดกันเถอะหลิน ฉันเอาชุดสวย ๆ เซ็กซี่ ๆ มาเผื่อแกเยอะเลย" คนตัวบางเปลี่ยนเรื่องคุย ทั้งยังทำท่าทีไม่สนใจ
ก่อนหน้านี้เธอพยายามเข้าหาเขาทุกอย่าง แต่เป็นเขาที่ทำทีไม่สนใจ เหมือนเธอไม่มีความหมาย ไม่สำคัญอะไรเลยสักนิด
"ก็ได้" รรินดาได้แต่ถอนหายใจและเดินตามคนเอาแต่ใจไป
ตรงชายหาดสีขาวกับน้ำทะเลสีครามสวย ชยกร ยืนดูดบุหรี่อัดนิโคตินเข้าเต็มปอด ปกติเขาไม่ใช่คนดูดบุหรี่จัด จะหยิบมาใช้ก็ต่อเมื่อรู้สึกเครียดและใช้ความคิดมากเป็นพิเศษ เหมือนอย่างวันนี้
เวลาผ่านไปกว่าเดือนแล้ว ที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ที่เขาได้ไปป่วนตั้งแต่งานเปิดตัวคอนโด ถึงแม้ลึก ๆ จะรู้สึกผิดแปลก ๆ แต่เพราะความแค้นที่อยู่ในใจ มันก็เลยอยากให้เขาทำอะไรซักอย่างบ้าง อย่างเช่นเรื่องนี้ เขาทำเพื่อความสะใจ แต่ตัวเขาเองกลับไม่มีความสุข
“คุณเฟยคะ คุณมินตรามาถึงแล้วค่ะ”
“เหรอครับ เดี๋ยวผมไปคุยนะแป๊บนึง”
“ได้ค่ะ”
พูดจบเขาก็ทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในมือลง และเอาเท้าเขี่ย ๆ ให้มันดับ ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ละทิ้งความคิดทุกอย่างไว้ และไปทำงานต่อตามที่ได้รับมอบหมาย
“สวัสดีครับคุณมินตรา”
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวตรงหน้าทักทายพร้อมกับยิ้มให้ ผู้ชายคนนี้ดูดีมาก ทั้งยังหน้าตาหล่อเหล่าไม่ต่างจากปริญ ที่เธอเคยมีความสัมพันธ์ด้วย
“ผมเฟยนะครับ จะมาดูแลงานที่นี่แทนคุณปริญ”
“ค่ะ คุณเฟย พนักงานแจ้งมินแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาดูแลด้วยตัวเอง”
“ครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ขาดเหลืออะไรแจ้งผมได้เลยนะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้อย่างมีเลศนัย เธอชอบผู้ชายหล่อ และชอบทุกคนที่รู้สึกชอบเธอ และผู้ชายคนนี้ก็เป็นอีกคนที่เธอรู้สึกชอบแล้วเหมือนกัน
“เจิน แกมองอะไร”
“ชิ ฉันน่ะไม่ชอบเลย เวลาที่เฮียเฟยอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”
“ทำไมล่ะ แกกับเขามีอะไรหรือเปล่าเจิน”
“ปะ...เปล่าหรอก ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะไปทำงานแทนเขาแล้ว ว่าแต่เรื่องของแกเถอะ”
“อือ เรื่องอะไรอีกล่ะ”
“เรื่องของแกกับเฮียปริ้น”
“ไอ้บ้า แล้วแกจะพูดเรื่องของฉันทำไมล่ะ” หญิงสาวตรงหน้าแก้มแดงซ่านขึ้นมา เนื่องจากเธอเป็นคนขี้อาย และเรื่องแบบนี้ก็ทำให้เขินมากเหมือนกัน
“ฉันจะลองใจเฮีย ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น โอเคนะ”
“อือ แล้วแต่แกเถอะ”
“ฉันว่าบันเทิงนะ มีทั้งพี่เปรม มีทั้งยัยมินตราอีก อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ผีเน่าโลงผุมาอยู่ด้วยกัน”
“เจิน แกเนี่ยนะ” รรินดา ได้แต่ยิ้มและส่ายหน้าเบา ๆ
“ฉันละนับถือแกจริง ๆ เป็นแม่พระอะไรขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นนะหยุมไปแล้ว”
“คนอื่นนี่แกหรือเปล่า”
“หึ ก็ใช่น่ะสิ ถ้ามีแฟนที่ฉันรักมาก แอบนอกใจไปกับผู้หญิงคนอื่น แล้วมาเจอกันทีหลังแบบนี้ ฉันหยุมแน่”
“ชั่งเขาเถอะ ฉันเริ่มต้นใหม่ไปแล้ว และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เปรม ต่างคนต่างอยู่ อยู่แล้ว”
“ให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ เถอะ ไอ้พี่เปรมมันยิ่งร้ายอยู่”
“อือ ช่างเขาเถอะ แค่ฉันไม่ยุ่งกับเขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เราไปถ่ายรูปเล่นกันดีกว่า”
เนื่องจากรมิดา ได้ล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ของพี่ชายตัวเองกับเพื่อนสนิท ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง แต่ก็มีแต่ความยินดี ที่คนดี ๆ สองคนได้เจอกัน
และปัญหาตอนนี้คือพี่เปรม แฟนเก่าของหลินที่เข้ามาวุ่นวาย รวมถึงมินตรา ที่เป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่าเพื่อนสนิทเธอ ก็ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบทั้งคู่มาได้เจอกันที่นี่อีก ผีเน่าโรงผุที่เธอพูดถึงก็ไม่เกินจริง
ทั้งมินตราตอนนี้ ยังมองผู้ชายของเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ถึงยังไงก็เถอะ คนอย่างเธอจะไม่ยอมเด็ดขาด เฮียเฟยต้องเป็นของเธอคนเดียว เป็นผู้ชายของเธอเท่านั้น
เนื่องจากรมิดายังไม่ให้รรินดาบอกปริญว่าเธอรู้เรื่องสถานะของทั้งคู่แล้ว เพราะคนแสบอย่างเธอจงใจจะแกล้งแหย่ปริญ อยากรู้ว่าปริญจริงจังกับเพื่อนรักของเธอมากขนาดไหน ซึ่งเธอที่เป็นน้องสาวก็ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ ด้วยกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของพี่ชายตัวเอง ก็ไม่สามารถยืนยันให้ได้ว่า เขาจะรักเพื่อนเธอได้มากขนาดไหน
เมื่อเดินมาเห็นมินตราอยู่กับเปรมและปริญ ทั้งสองสาวก็แสยะยิ้มใส่จนมินตราหมั่นไส้มาก อยากกระชากมาตบแรง ๆ ตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ได้แค่คิดแต่ทำไม่ได้
"คุณปริญขา เราสองคนใส่ชุดแบบนี้สวยไหม" เมื่อเห็นทั้งเปรมทั้งมินตรา รมิดาก็แกล้งถามพี่ชายตัวเอง
ชุดที่ทั้งสองคนใส่คือชุดว่ายน้ำทูพีชเอวสูงน่ารักสีสันสดใส และส่วนล่างก็ไม่ได้โป๊อะไรมากมาย
"ทำไมต้องใส่โป๊ขนาดนี้" ปริญก็กัดฟันพูดทันทีพร้อมกับมองไปที่รรินดา ที่ก้มหน้าอยู่ด้วยความเขินแต่ดีที่ยังใส่เสื้อคลุมทับไว้อยู่
"เอ้าโป๊ตรงไหนนี่ทะเลเนอะ แล้วนี่ดูหลิน หลินสวยไหม" รมิดาก็ดันตัวรรินดาให้มาอยู่ข้างหน้า เพื่อให้ทุกคนได้เห็นถึงความสวยของเพื่อนรักตัวเอง
"ไม่สวย/สวยครับ" ปริญกับเปรมก็พูดขึ้นพร้อมกัน และมองหน้ากันในทันที
"..." หลินเองเมื่อได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาดู และผู้ชายสองคนนี้ก็อยู่ขนานเธอซ้ายขวา
"หลินแต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะ" เปรมก็พูดพร้อมกับยิ้มบาง ๆ ให้ พร้อมกับใจลึก ๆ ที่นึกถึงความโง่ของตัวเอง ยอมทิ้งคนที่แสนดีไปคว้าอะไรก็ไม่รู้ จนชีวิตต้องเป็นแบบนี้
"ขอบคุณค่ะ" รรินดาตอบเสียงเรียบ คนที่อยากให้ชมกลับไม่ชมเธอเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังว่าไม่สวยอีก
มินตราก็แสยะยิ้มออกมา รู้สึกสมน้ำหน้าเปรมมาก บอกเลิกผู้หญิงคนนี้โดยการพูดจาไม่ดี ทั้งดูถูกให้เจ็บ จนผู้หญิงคนนี้ยอมเลิกด้วยแต่โดยดี เพื่อเขาจะได้มาคบกับเธอจริงจัง แต่มีหรือคนอย่างเธอจะหยุดที่ผู้ชายที่มีแต่ตัวทั้งไม่มีอะไรดีซักอย่างเลยแบบเขา ไป ๆ มา ๆ ยัยนี่ก็เปลี่ยนตัวเองมาสวยขึ้นมาก ๆ นั่นแหละก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าสวยจริง ๆ ตอนนี้มาตามต้อย ๆ แค่มองตาเดียวเธอก็รู้แล้ว ว่าเขาต้องยังคิดถึงและอยากกลับไป ก็ช่วยไม่ได้นะ ผู้ชายโง่อย่างเขามาเชื่อเธอเอง
- Writer
