@เพนท์เฮ้าส์
"อื้อ~" เสียงดังอู้อี้ในลำคอของฟารินเรียกความสนใจจากชายหนุ่มที่นั่งพิงหัวเตียงเล่นสมาร์ทโฟนให้ละจากหน้าจอมองเจ้าของเสียง
ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมามองเพดานสีขาวที่คุ้นเคย ก่อนจะพลันมามองคนข้างๆที่กำลังนั่งมองเธออยู่ เธอลอบพ่นลมหายใจอุ่นๆออกมาแผ่วเบา ที่แท้เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น
"ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างสิจะได้ลงไปกินข้าว" ชายหนุ่มบอกพร้อมวางสมาร์ทโฟนลงโต๊ะข้างๆหัวเตียง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเป็นสิ่งที่เธออยากเห็นมากที่สุด ใช่แล้ว...เขากำลังนั่งยิ้มให้เธออยู่
"ยิ้มทำไมคะ?"
"ยิ้มให้เมียตัวเองมันผิดด้วยเหรอหืม?"
คำว่า 'เมีย' ที่หลุดออกจากปากเขาทำเธอสตั้นลงไปชั่วขณะ ใบหน้าขาวเนียนค่อยๆแดงระเรื่อขึ้น พร้อมกับเสียงของหัวใจที่เต้นดังโครมคราม สรุปแล้วทั้งหมดคือเรื่องจริง เธอไม่ได้ฝันไปงั้นหรือเนี่ย
"มะ...เมื่อกี้เรียกหนูว่าอะไรนะคะ"
"ก็เรียกว่าเมียไง เธอเป็นเมียของ
