"เพิ่งเคยเห็นคนใกล้ตายยิ้มสู้ไม่กลัวตายก็วันนี้แหละ"
เสียงเจด้าพูดพร้อมแสยะยิ้มมองสุธี แม้ใบหน้าจะโชกไปด้วยเลือด เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำแต่ก็ยังยิ้มระรื่นได้ ปกติเวลาคนใกล้ตายมักจะขอร้องและอ้อนวอนโจชัวแต่รายนี้กลับผิดคาด
"ทำไมฉันจะต้องกลัวตายด้วยหึ...ถึงยังไงมาร์คัสก็ต้องมาช่วยฉันอยู่ดี เตรียมตัวเตรียมใจสร้างผับใหม่ได้เลย!"
สุธีแค่นหัวเราะออกมา สายตานั้นปรายมองไปยังมาเฟียหนุ่มที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าอย่างสบายใจ ราวกับสิ่งที่พูดไปเมื่อกี้ ไม่ได้เข้าไปประมวลในหัวสมองเลย
"นายเป็นญาติโกโหติกาส่วนไหนของมันล่ะ มันถึงจะเสียเวลามาช่วย? ก็แค่คนไร้ค่าที่มันหลอกใช้เท่านั้นแหละ"
สุธีเปลี่ยนมามองเจด้าที่นั่งเยาะเย้ยตนเองอยู่ มาร์คัสเธอและโจชัวรู้จักมันดี คนอย่างมันไม่ลดตัวลงมาช่วยคนไร้ประโยชน์แบบสุธีหรอก มันรักแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัวเอง ไม่เคยเห็นแก่คนอื่น
"มึงหุบปากไปเลยนะอีโสเภ..อ๊าก!!"
