“ดูเหมือนเธอลืมเวลานะ ไม่รู้เหรอว่าฉันรอกินข้าวอยู่” ทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาภายในบ้าน ชิเอลที่นั่งหน้ามุ่ยก็บ่นขึ้นทันที
“หิวแล้วทำไมไม่หาอะไรกินล่ะ หรือเห็นฉันเป็นแม่รึไงที่ต้องคอยมาป้อนข้าวลูก”
“ฮึ่ม..” ชิเอลทำหน้าขึงขังอย่างโต้เถียงกลับไม่ได้ ได้แต่ค่อนขอดด่าหญิงสาวในใจ
“มาสิจะป้อน อ้าปาก”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะโรส”
“อ้าสิ” โรสรินเธอไม่ได้ล้อเล่นเธอจะป้อนข้าวเขาจริงๆ และจะป้อนจนกว่าอาหารบนโต๊ะจะหมด
ชิเอลอ้าปากที่ช้อนมาจ่ออยู่ตรงปากของเขา เคี้ยวไปมองหน้าหญิงสาวไปอย่างไม่ลดละ เธอประชดด้วยการป้อนคิดว่าเขาไม่กล้ารึไง
“อร่อยไหม” เธอแกล้งถามเหมือนเขาเป็นเด็กน้อย พลางยิ้มไปด้วยเมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องจากชายหนุ่ม
“ไม่เล่น”
“ไม่เล่นก็ไม่เล่น โอ๋ๆ เด็กน้อยคนนี้หิว อ้าปากค่ะพี่เลี้ยงโรสคนนี้จะป้อนข้าวให้เอง”
กึก!! หางคิ้วของเขากระตุกทันทีที่โดนหญิงสาวเรียกเขาว่าเด็กน้อย เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวโ
