“พอร์ช!!!”
หัวใจของอันนาตอนนี้เต้นรัวด้วยความดีใจ กลับมาแล้วสินะ...ในที่สุดพอร์ชก็กลับมาหาเธอแล้วจริง ๆ
“อัน!”
ร่างสูงใหญ่หยุดยืนตรงตรงหน้าขออันนาแม้ว่าเขาจะแปลกใจที่เธอมาอยู่สนามบินวันที่เขากลับมาได้ยังไงเพราะตัวเองไม่ได้บอกแต่ถึงอย่างนั้นก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนบอก เขาถอดแว่นที่สวมใส่ไว้ออกก่อนจะยิ้มให้คนที่มารอรับอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่ไม่เคยแปรเปลี่ยนไปจากเดิมแม้เล็กน้อย
“พอร์ชขอบคุณนะที่กลับมา”
อันนาวิ่งเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้าไว้ด้วยความคิดถึง พอร์ชตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะกล้ากอดเขาแบบนี้ แต่เขาก็กอดตอบอีกฝ่ายด้วยความคิดถึงเหมือนกัน
“ต้องกลับมาอยู่แล้ว พอร์ชบอกแล้วไงว่าจะกลับมาหาอัน”
“อือ...ขอบคุณนะ ขอบคุณที่รักษาสัญญา”
“อันปล่อยก่อนดีไหม คนมองแล้วนะ”
คำเตือนทำให้ผิวขาวอมชมพูบนใบหน้าของอันนาแดงระเรื่อขึ้นเมื่อกี้เธอดีใจมากเกินไปจนลืม เธอรีบผลักตัวเองออกจากเขาทันที
“ก
